Matki.

Niezgrabne, roztargnione, z mlekiem w cyckach, z rozczochraną spoconą głową,
nieprzytomne z bólu, wydzierające się na pół miasta, aż się ludzie śmieją. Kwoki,
mleczarnie, chodzące inkubatory. Grube bele, dupy szafy. Kłopotliwe w pracy, na
urlopach macierzyńskich, na chorobowych, bezużyteczne, niewpasowane, z tym swoim
inwentarzem nigdzie niezapraszane. Z tą hałastrą męczące. Roszczeniowe "wózkowe",
bezczelnie pchające swoje wielkie niewygodne dupska w ten nasz zgrabny, fotoszopowy,
ultranowoczesny świat.

One się nie ubierają w mundury, nie bawią się w wojnę. Sztandarami nie machają.
Ojczyzny naszej pól krwią nie roszą. Nie walczą. W powstaniach nie giną. Ich blizny
nie pochodzą z przegranych powstań, ich blizny to świadectwo wygranej. Im nikt nie
przyznaje orderów na uroczystościach, rocznicach wybuchu wojny, przegrania powstania,
przewrotu, przeskakiwania przez płot, wyzwolenia, obalenia, podpisania i świadectw
patriotyzmu. Ale to one w bólu wydawały na świat kolejne pokolenia, w schronach, w
obozach, w domach, na obskurnych porodówkach, w przepełnionych szpitalach, w trudnych
czasach kryzysu, stanu wojennego, internowania i mleka na kartki. To dzięki nim
jesteśmy.

Tej logiki ludzkość nie potrafi pojąć. To prawda zbyt ciężka, jakby się "dwa razy
dwa" tak skomplikowało, że żaden mózg na świecie tej zasady rozwiązać nie może.
Ludzie latają w kosmos, obliczają dwusetne miejsce po przecinku liczby pi, a
fundamentalnej oczywistości o zachowaniu gatunku nie potrafią zrozumieć. I wmawiają
tym, od których zachowanie gatunku zależy, że ich rola jest DRUGORZĘDNA. Że jeszcze
muszą bardzo się starać, żeby oprócz tej DRUGORZĘDNEJ roli odegrać setki innych ról.

Więc one, Matki, wymagają od siebie cudów, że nie tylko wydadzą na świat potomstwo,
nie tylko będą dbać, karmić, chronić, sprzątać, zarabiać, całe swoje życie poświęcą,
ale jeszcze się odchudzą, jeszcze się wypindrzą, jeszcze się wyświęcą, jeszcze będą
skakać wokół męża i całej jego rodziny, ze zszytym tyłkiem po porodzie będą smażyć
kotlety, gdy przyjdzie obejrzeć wnuka. One się muszą podobać, rozstępy usuwać, wagę
zrzucać, cellulit leczyć. Żeby tylko nie psuć humorów, żeby innym było miło, żeby nie
przeszkadzało, że się po dziecku "rozlazły", że karmią piersią w sklepie, że
przewijają w knajpie. Muszą być grzeczne, fajne, gładkie, szczupłe, uśmiechnięte i
święte.

Ktokolwiek stworzył ten świat, musi być w szoku, widząc gatunek, który osobnikom z
założenia żyjącym w celibacie wypłaca 2 miliardy rocznie, a samotnym matkom 77
złotych na dziecko. Ktokolwiek stworzył ten świat, umiera ze śmiechu, słysząc, kogo
ten gatunek prosi o pozwolenie na in vitro, żeby móc się rozmnażać. Gdyby zwierzęta,
te wszystkie królowe matki w swoich ulach dowiedziały się, kto dyktuje warunki w
naszym świecie, postukałyby się swoimi odnóżami w głowę. Bo w ich ulu nie ma miejsca
na taki absurd.

Może zamiast religii w szkołach powinno się po prostu puszczać filmy przyrodnicze?
Może dzięki temu ludzie pojmą, kim w naturze jest Matka? Może wtedy zostawią ją w
spokoju? Uszanują? Zaufają jej mądrości, jej instynktom? Może nie będą kontrolować
jej sumienia? Nie będą pouczać? Zejdą z jej głowy, wyjdą z macicy? Pozwolą o sobie
decydować? Nie będą stać na straży moralności, przestaną nakazywać, zabraniać,
moralizować?

Może wtedy skończy się odwieczny szantaż historią o dziewicy, której anioł zwiastował
ciążę. Ten paradoks matki niepokalanej, służebnicy PAŃSKIEJ, kobiety nieskończenie
pokornej. Ta cwana presja wymyślona przez tych, którzy ze strachu przed wyrzuceniem z
ula odwrócili porządek świata. Może wreszcie zrozumiemy, dzięki komu przetrwaliśmy.
Czy dzięki wojnom, które nas zabijają? Czy dzięki powstaniom, które przegrywamy? Czy
dzięki polityce, z którą sobie nie radzimy? Czy dzięki Bogu, którego nikt nie
widział?

Czy dzięki Matce.

http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,100865,
17985421,Matka_Polka_pokalana.html?utm_source=facebo
ok.com&utm_medium=SM&utm_campaign=FB_wysokieobcasy