Aktor pośrednikiem między fikcją a rzeczywistością?
Aktor wieczysty nie posiada własnego charakteru lecz
przybiera charaktery innych?
Tą postawą przypomina psychoterapeutę, takiego który
żyje życiem innych, a nie ma własnego;
ale byłby to zły terapeuta, bo powinien być on wzorem
dla swojego pacjenta, dawać mu swoim życiem przykład do naśladowania.
Chodzi mi o wzajemne przybieranie masek: pacjent - lekarz.
Lekarz (psychoterapeuta) powinien przeżywać emocje
pacjenta (chorego), ale powinien też intelektualnie móc się
zdystansować; pacjent - lekarz to relacja. Lekarz interpretuje
zachowanie pacjenta, a pacjent uczestniczy w tej analizie.
Pacjent w ten sposób musi sobie uświadomić własne zachowanie,
które jest przedmiotem troski psychoterapeuty (psychiatry).
Spotkanie lekarz - pacjent może przynieść takie samo oczyszczenie,
jakie daje spektakl teatralny.
Jest tak samo piękne i wznosłe, i tak samo - może przynieść
ulgę pacjentowi, jak teatr - widzowi.
Jest to wzbogacenie się o nowe przeżycie o i nowe sposoby radzenia
sobie w życiu.
/pacjent Zenon Dytko/

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/