Uzasadnienie jest bardzo proste, ale trudne do przyjęcia. Uczestniczysz
ciągle w wielu rozrywkach i zajęciach - jak sam piszesz -, ponieważ jesteś
wewnętrznie osamotniony. Gdy jesteś w grupie i świetnie się bawisz, również
jesteś osamotniony. Wprawdzie ta chwila zabawy pozwala Ci o tym zapomnieć na
jakiś czas, ale wiesz dobrze, że gdy tylko pozostaniesz chwilę sam ze sobą,
to owe poczucie osamotnienia powróci z dużą siłą, czyż nie? Sama ta
nieuchronność tego mechanizmu przeraża Ciebie!

Cóż na to począć? To zależy od tego, co chcesz z tym zrobić, gdy zobaczyłeś
już ten fakt.

Jeśli np. chcesz nadal bawić się ze sobą samym w kotka i myszkę - nie rób
nic, a wszystko będzie po staremu. Nie na długo jednak, gdyż takie sprawy
zwykle się pogłębiają i mogą doprowadzić do poważniejszego kryzysu. Choć
niektórzy potrafią tak żyć całe życie. No, może przy końcu życia pojawia się
jakaś refleksja, a i to czasem nie.

Jeśli natomiast chciałbyś to rozwiązać, to pojawia się wielkie pytanie, na
ile chcesz to rozwiązać? Jaka jest Twoja granica i gdzie się zatrzymasz?

Niektórzy próbują to rozwiązać poprzez nagłe zastosowanie jakiegoś obuchu w
głowę, jak np. narkotyk, wódka, jakiś szaleńczy czyn czy inna desperacja,
silna identyfikacja z małą grupą.
Inni próbują środków "swiatłych" w rodzaju: praca społeczna, partia,
religia, identyfikacja z narodem, wzniosłą ideą itp.

Mówię o intelektualnym identyfikowaniu się z czymś, co jest ucieczką od
siebie, a nie byciu faktycznie czymś, co daje pełnię i energię, ale to
szerszy temat, więc zostawmy go.

Jednakże pustki, która jest w nas nie da się załatać w taki sposób. Chyba
jedynym rozsądnym "sposobem" jest zmierzenie się z tym. Czy można być ze
sobą i nie uciekać od siebie? Co jest takiego, gdy jesteś chwilę sam ze sobą
i zaczynasz siebie odczuwać? Zaczynasz odczuwać, kim naprawdę jesteś poza
maskami i udawaniami, czyż nie? Czy to, co wtedy widzisz, tak Cię przeraża?
Kiedy tak jesteś sam ze sobą, jakiego siebie wtedy widzisz? Czy to co
zobaczysz - jesteś w stanie przyjąć!!! Jeśli nie, będziesz nadal uciekać, a
jeśli tak - nastąpi transformacja, która zmieni na zawsze Twój obraz. Inni
nie dostrzegą od razu zmiany jaka się w Tobie dokonała, gdyż największe
zmiany w człowieku zachodzą najpierw wewnętrznie, poza wścibskim okiem
pozornych przyjaciół. Zwykle potrzeba czasu, aby zajaśniało to na zewnątrz.
Jednak niezależnie od sądów innych, którzy nadal będą w Tobie widzieć tego
samego dawnego kumpla, Ty będziesz wiedział, że jesteś już czymś innym.
Zdanie innych o Tobie nie będzie już miało takiego znaczenia jak kiedyś. To
niezwykłe uczucie, ale pojawia się wyłącznie wtedy, gdy nie uciekamy od
siebie samego.

Co możesz dalej z tym zrobić? To zależy od Ciebie. Nie ma tu żadnych wymogów
ani ograniczeń. Możesz nadal przebywać w gronie tych samych osób, jednakże z
pewnością zmieni się Twój sposób bycia i wyrażania siebie. W rzeczywistości,
nawet jeśli usilnie chciałbyś pozostać przy starym, to owo "stare" zauważy
że jesteś jakiś inny i odrzuci Cię, a zrobi to za Ciebie. Odbędzie się to w
sposób, który Cię zadziwi. Z chwilą, gdy nie będziesz przystawać -
zostaniesz odrzucony. Dziwna to rzecz, ale ma miejsce.
Możesz także rozpocząć nowy etap poznawania siebie i świata, z pewnym
poczuciem własnej wartości, którą sam odkryłeś i która jest faktem, a nie
czymś wymyślonym. Wtedy dopiero, dojmujące osamotnienie znika.

Artur Zgadzaj