Drodzy grupowicze.
Chcialabym przedyskutowac z Wami sprawe ktora wydarzyla sie w
moim dziecinstwie.
Drzemala sobie spokojnie ,gdzies w zakamarkach szarych komorek.
Nagle zmarla ostatnia w rodzinie osoba
z generacji moich rodzicow.
Wsponienia i zale odbyly sie przy winie
budzac moja swiadomosc.
Bylismy szczesliwa rodziona,do momentu,kiedy do naszego domu weszla
kobieta mlodsza od mojego ojca o pietnascie lat.
Dla niej poswiecil wszystko,nawet przyszlosc swoich dzieci,ktore jak
twierdzil kochal.
W czasie okupacji byl w armi podziemnej
A.K. Znal date rozpoczecia Powstania Warszawskiego.Mogl nas wywiez ,w
bezpieczne miejsce i zabezpieczyc finansowo.Ale nie chcial sie z nia
rozstac nawet na jeden dzien.Moja matka,ja i mlodsze rodzenstwo,bylismy
wywiezieni
do obozu niemieckiego.
Strach,glod ,upokorzenie,zwichnely
nieodwracalnie moja psychike.
Ojciec zginal na barykadzie.
Nigdy nie zrealizowalm zamierzonych planow.
Moje zycie stalo sie zupelnie bez sensu.
Nieustannie powraca pytanie:
Co by sie stalo gdyby przezyl?
Czy zostalby z nami i z Matka,czy odszedlby dla tamtej?

Dominika