Jestem żoną od 11 lat i 4 miesięcy. Mam cudownego, wspaniałego faceta. Jest
troskliwym, chętnym do zabawy ojcem. Zawsze nasze dobro jest po nad jego.
Zapominając o tycieńkich wadach, można by rzec że mieszkam z aniołem. Czasem
wmawiam sobie że to pewnie jeszcze zauroczenie, no ale chyba nie po takim
czasie. Czy to normalne, by chcieć codziennie iść spać, by rano zobaczyć
jego twarz, taką słodką zaspaną?? Czy to normalne, by czekać na Jego powrót
niecierpliwie i nie móc się doczekać całusa na powitanie?? Ludzie ja chyba
zbzikowałam!!!
Przepraszam że Wam tym zawracam głowę, ale chciała bym powiedzieć o tym
Wszystkim na ziemi Kocham Tego Faceta!!!
Potraktujcie mnie jak niegroźną wariatkę:-)))))

Pozdrawiam
Dorunia



--
Z miłoscią jest jak z masłem. Od czasu do czasu trochę chłodu utrzymuje je w
świeżości.
M. Achard