http://3dno.pl/wp-content/uploads/2013/11/korwin-zoo
m-300x232.jpg


Modelowym przykładem jest Janusz Korwin-Mikke. Gdyby spojrzeć na jego poglądy z
dystansu, okazałoby się, że jest to jedna wielka emocjonalna sprzeczność. Człowiek
ten walczy pozornie z każdym przymusem, jednocześnie żądając wprowadzenia
totalitaryzmu (publiczne biczowanie, segregacja płciowa, egzekucje). To wyjątkowo
ciekawy przypadek, ponieważ mówi szczerze i wszystkie jego problemy osobowościowe
widać jak na dłoni, podczas gdy wielu innych - równie mocno zaburzonych - kryje swoje
prawdziwe poglądy z obawy przed odrzuceniem ze strony potencjalnych wyborców.


Skoro już o Korwinie-Mikkem mowa, to trzeba uczciwie przyznać, że jest to jedna z
najbarwniejszych postaci polskiej polityki. Wieczny buntownik, który przez całe życie
walczy ze swoim wewnętrznym ojcem i wygrać nie może, ale nie potrafi też mu się
poddać. Obserwując mowy tego pana, trudno nie zauważyć, jak wielkie emocje nim
targają. On nie argumentuje, on walczy. To wyparta, zaprzeczona złość, którą dość
łatwo zauważyć zarówno w sposobie wypowiadania się - jąkanie, - jak i w ubiorze.
Charakterystyczna muszka to element cechujący mężczyzn wypierających się swojej
agresji i chęci dominacji. Ciekawie jednak jest obserwować faceta agresywnego w
formie wypowiedzi, który blokuje swoje przepełnione złością słowa jąkaniem się, a
jednocześnie neguje rywalizacyjną postawę ubiorem. I choć nigdy tego przed sobą nie
przyzna, to nie socjalizm jest jego prawdziwym wrogiem - jest nim zapewne własna
przeszłość i surowa, częściowo odrzucona postać ojca.


Autorytaryzm w połączeniu z antyautorytaryzmem to mieszanka wybuchowa, która wymaga
regularnego rozładowania przez pomniejsze wybuchy... złości. Przyjrzyjcie się
sposobowi wypowiadania się JKM, nawet na piśmie. To jedna wielka buchająca złość,
ubrana w pozornie elegancką muszkę i dobry garnitur. Ktoś taki z jednej strony
otwarcie neguje swojego wewnętrznego surowego ojca - to znaczy walczy z przymusami
jako takimi - a z drugiej nieświadomie podporządkowuje się mu i wchodzi w jego buty -
także jest autorytarny i próbuje agresywnie narzucać swoje poglądy innym.


Podobne cechy, choć zwykle mniej nasilone, można zaobserwować u zdeklarowanych
zwolenników Korwina-Mikkego. Z jednej strony autorytarni, z drugiej antyautorytarni.
I negują swojego ojca, nienawidząc przymusów oraz podatków nakładanych przez
rządzących, i wchodzą jednocześnie w jego skórę, chcąc przymuszać innych do swoich
radykalnych poglądów. Nie dla nich dyskusje o subtelnościach polityki społecznej ani
o skomplikowaniu przepływów budżetowych - emocje każą im domagać się bezwzględnej
wolności, której nie doświadczyli w dzieciństwie.


Paradoksem jest też, że młodzi entuzjaści Nowej Prawicy najgłośniej krzyczą o
podatkach, choć z racji wieku najmniej ich płacili. Swoją drogą nie przypadkiem
zwolennikami tej partii są głównie ludzie w okresie buntu. Z czasem, jak wyrastają z
tego trudnego wieku, porzucają oni radyklane poglądy i ewoluują w stronę czystych
konserwatystów. To także proces psychologiczny, zakorzeniony w pierwotnych
doświadczeniach. W okresie buntu wzmożony jest konflikt z ojcem, a tym samym z jego
nieświadomym, wewnętrznym obrazem, który jest zapisany w naszej psychice. Negując
surowego ojca, negujemy przymusy i niejako samoczynnie zgadzamy się z
antyautorytarnymi poglądami Korwina-Mikkego. Jednocześnie dajemy sobie margines na
akceptację tegoż ojca, bo poglądy przywódcy Nowej Prawicy są jednocześnie bardzo
autorytarne. W ten sposób rodzą się radykalnie liberalne postawy mające u swych
podstaw negację autorytetu państwa, władzy i wszelkich jego organów, które
jednocześnie akcentują potrzebę wprowadzanie własnego przymusu.