http://www.powstanie.pl/


Z nowej strony  www.powstanie.pl

LIST OTWARTY do Pana dr hab. Janusza KURTYKI
Prezesa INSTYTUTU PAMIĘCI NARODOWEJ

Szanowny Panie Prezesie,

        Pozwalamy sobie przesłać Panu książkę wydaną przez nieformalną
grupę
byłych żołnierzy Armii Krajowej, Powstańców Warszawskich,
zamieszkałych w
Nowym Jorku i Montréalu. Do naszych refleksji dołączyliśmy szereg
publikacji
historyków i świadków wydarzeń, które ukazały się w prasie krajowej i
emigracyjnej i które oddają w sposób niezafałszowany cel, przebieg i
skutki
Powstania, bez umniejszania jego aspektu heroicznego.
        Publikacje te i dokumenty stanowią przeciwwagę dla oficjalnej
wykładni Powstania i polityki historycznej uprawianej przez kolejne
Rządy
III RP i niestety również przez IPN, wprowadzającej w błąd opinię
publiczną.
        Książkę wydaną drukiem w niskim nakładzie ze względu na
skromne
środki, wysłaliśmy tylko do większych bibliotek publicznych i
uniwersyteckich. Ale dzięki umieszczeniu książki na witrynie
www.powstanie.pl,   z jej treścią zapoznało się już tysiące
czytelników.
        Może ten zbiór publikacji i dokumentów przyczyni się w do
wypracowania przez Biuro Edukacji Publicznej IPN wyważonego stosunku
do
obchodów kolejnych rocznic tej największej klęski politycznej i
militarnej w
dziejach Polski. Może też Pion Śledczy Instytutu podejmie badania, czy
ludzie odpowiedzialni za wywołanie Powstania mieli formalne i moralne
prawo
do takiego szafowania życiem ludzi i majątkiem materialnym Stolicy?
Czy
posiadali zdolność przewidywania konsekwencji oraz wystarczające
kwalifikacje jako dowódcy wojskowi, czyje rozkazy wykonywał Okulicki?
I tym
samym czy zasługują oni na kult jakim się ich dziś otacza. Bowiem
zakłamywanie historii, gloryfikacja fałszywych bohaterów, forsowanie
tezy
"Powstania zwycięskiego", musi prowadzić tylko do ośmieszenia
uprawianych
dziś metod wychowania młodego pokolenia w duchu patriotyzmu i może
mieć
negatywne skutki dla rozwoju życia publicznego we współczesnej Polsce.
        My wydaliśmy tą książkę aby dać świadectwo prawdzie, z
poczucia
obowiązku wobec Poległych Towarzyszy Broni oraz tysięcy Ofiar
Cywilnych,
Którym mieliśmy przynieśc wolność i bronić Ich życia. A wykonując
rozkazy
staliśmy się przyczyną morza cierpień. To świadectwo prawdy jest
szczególnie
ważne w obliczu zbliżających się kolejnych HUCZNYCH obchodów rocznicy
tej
tragicznej pomyłki.
        Na prośbę b. Powstańców, m.in. autorów niektórych zawartych w
książce wspomnień i refleksji, książkę wysyła - Jan Sidorowicz
(świadek
samobójczego ataku Dywizjonu "Jeleń" na siedzibę Gestapo w alei
Szucha).

MOTTO:
Naród naprawdę męski nie walczy nigdy do ostatniej kropli krwi.
Na tym polega prawdziwy patriotyzm, patriotyzm obdarzony
instynktem życia, nakazującym cierpliwość, ostrożność,
powściągliwość, subtelność taktyczną w dążeniu do celu
zasadniczego. My natomiast tak bardzo tęsknimy do wielkości,
do walki.
Stefan Kisielewski o Powstaniu Warszawskim,
Tygodnik Powszechny , 24 .09.1945 (fragment)

CEL ZAŁOŻENIA STRONY

        Ciągle pozostaje niezwykle trudnym dotarcie do świadomości
społecznej, że Powstanie Warszawskie posiadało dwa aspekty. Z jednej
strony
niebywałego bohaterstwa Powstańców i poświecenia ludności cywilnej - z
drugiej strony kompromitującego braku wyobraźni politycznej,
nieodpowiedzialności i ignorancji zawodowej pomysłodawców Powstania -
bo nie
można ich nazywać dowódcami. Prawda jest taka, że żołnierze AK zaufali
przywódcom Powstania, że poprowadzą ich do zwycięstwa, czyli pokonania
garnizonu niemieckiego w Warszawie - a ci poprowadzili ich do z góry
ZAPLANOWANEJ KLĘSKI. Okulicki na naradzie Komendy Głównej AK w lipcu
1944
mówił: "Musimy się zdobyć na czyn, który wstrząśnie sumieniem świata.
W
Warszawie mury się będą walić i krew poleje się strumieniami, aż
opinia
światowa zmusi rządy 3 mocarstw do zmiany decyzji z Teheranu" Tak wiec
dowódcy AK zdawali sobie sprawę, że Powstanie militarnie nie ma szans
na
powodzenie, jest w założeniu skazane na klęskę i miało być tylko
rozpaczliwym krzykiem protestu przeciw zniewalaniu Polski przez
Sowiety.
         Miało być tylko rozpaczliwą polityczną demonstracją wobec
Roosevelta i Churchilla, w oczekiwaniu na ich pomoc w obliczu
nadchodzącej
Armii Czerwonej. Powstańcy i ludność cywilna Warszawy zostali
oszukani, w
rozkazie Bora jest tylko mowa o pokonaniu garnizonu niemieckiego (poz.
12) -
de facto, Bór wypowiedział tym rozkazem wojnę Sowietom.
         Wydanie rozkazu do walki tysiącom ludzi bez zapewnienia im
broni i
GWARANCJI pomocy z zewnątrz oraz bez liczenia się z represjami wobec
ludności miasta - to nie było szaleństwo, to było po prostu draństwo.
Bo
wydając ten rozkaz, zmierzający do ZBIOROWEGO SAMOBÓJSTWA, nie mieli
na to
przyzwolenia ani społecznego, ani władz zwierzchnich. Generał Anders
orzekł,
że to była zbrodnia.
         Uprawianie kultu przywódców Powstania zaczęło się już w dniu
kapitulacji. Awans Komorowskiego "za wybitne zasługi" na Naczelnego
Wodza
Polskich Sił Zbrojnych, a Chruściela na generała, to była grubymi
nićmi
szyta próba zatarcia wrażenia kompromitującej katastrofy. Tak Rząd
Emigracyjny i generalskie towarzystwo wzajemnej adoracji próbowało
ratować
twarz.
         Pytanie - czy na "dzwonie Montera" w Muzeum PW można umieścić
napis, że właśnie dzięki temu, że wydał zbrodniczy rozkaz zdobywania
bunkrów
kilofami i siekierami, ta lista nazwisk poległych, wykuta na murze
jest tak
długa? Obowiązująca dziś polityczna poprawność mówi, że nie można.
Więc
nurzamy się nadal w zakłamaniu, stawiając na piedestały fałszywych
bohaterów. Prawdziwymi bohaterami była tylko wspaniała młodzież, ale
"pomysłodawcy" Powstania ten kwiat młodzieży pchnęli świadomie do aktu
zbiorowego samobójstwa.
         Dodatkową trudnością w ocenie Powstania jest, że Powstańcy,
jak i
ich rodzice czy ich dzieci, nigdy nie chcieli i nadal nie chcą
pogodzić się
z myślą, że zostali wmanewrowani w walkę z góry zaplanowaną jako
przegraną,
jako całopalenie, jako ofiarę na Ołtarzu Ojczyzny.
         Ostatnio dużo szkody w kształtowaniu świadomości społecznej
wyrządziła książka Normana Daviesa, który 20 lat temu przyznał rację
profesorowi Ciechanowskiemu, że Powstanie było fatalnym błędem. Dziś
sprzeniewierzył się zasadom obowiązujących historyka i kierując się
chyba
względami merkantylnymi spłodził cegłę, w której napisał to co ludzie
chcieli przeczytać - że z Powstania, które zakończyło się
apokaliptyczną
katastrofą narodową, możemy być DUMNI! Z tą absurdalną tezą rozprawia
się
Lech Mażewski i Andrzej Targowski (poz. nr 28 i 29).
         Nasza strona internetowa ma być przeciwwagą dla publikacji
różnych
apologetów Powstania jak prof. Roszkowski, który udzielił wywiadu
Życiu
Warszawy pt. "Gdyby nie było Powstania, mielibyśmy dziś kaca." Już z
tytułu
wynika, że gdyby nie zginęło te 230 tysięcy ludzi i nie przepadł
dorobek
materialny i skarby kulturalne stolicy, to mielibyśmy dziś
kaca.Niestety
prof. Roszkowski i podobni mu piewcy "moralnego zwycięstwa" mają dziś
dobre
samopoczucie. Ale nie dowiemy się już co myśleli o Powstaniu w
ostatnich
chwilach swego życia ci przywaleni gruzami, palący się żywcem, topiący
się w
kanałach lub przed rozstrzelaniem. Chwalimy się tym, że podczas
okupacji
niemieckiej nie mieliśmy kolaborantów jak Quisling czy Petain. Papież
Pius
XII uznał powstanie warszawskie za "tygiel, w którym oczyszcza się i
uszlachetnia złoto najwyższej próby"(poz 22).Ale z chwilą gdy zabrakło
pokolenia Kolumbów, kręgosłup Narodu został złamany, nie miał kto
dawać
wzorców moralnych. W kraju zaroiło się od różnych Quislingów w rodzaju
Bierutów, Bermanów, Cyrankiewiczów oraz własnego chowu tysięcy katów-
ubeków
i pół miliona donosicieli. Więc skutki Powstania odczuwamy do dzisiaj.
         Naszym dążeniem jest, aby w każdym mieście była ulica lub
plac
Powstańców Warszawy lub aleja Armii Krajowej, ale aby z tych miast
zniknęły
ulice imienia Bora-Komorowskiego, Okulickiego, Chruściela czy
Pełczyńskiego.
Bo ci megalomani zdolni do szafowania życiem żołnierzy i ludności
cywilnej
nie zasługują na cześć i nie mogą być wzorcami do naśladowania, a
stawianie
im pomników świadczy o aberracji myślowej.
         Zaplanowana klęska, "krzyk protestu", nie poruszyła sumienia
świata, nie powstrzymała biegu historii rozgrywanej przez potęgi
polityczne
i militarne II Wojny Światowej, gdyż podział polityczny Europy był
wcześniej
przesądzony przez wielkie mocarstwa.
         Więc niech choć pamięć o Powstaniu dziś i na co dzień będzie
krzykiem protestu przeciw nagminnemu powierzaniu władzy ludziom,
których
obdarzamy zaufaniem, a którzy tej władzy potem nadużywają, okazują się
niekompetentni, nieodpowiedzialni lub sprzedajni. Zakłamywanie
historii,
wznoszenie pomników fałszywym bohaterom, może mieć zgubne skutki dla
rozwoju
życia publicznego we współczesnej Polsce.

Heroiczną stronę Powstania ...