Chociaż już ogłosiłem to włączając się do dyskusji o wybuchach gniewu,
postanowiłem także wysłać ten list jako nowe ogłoszenie, licząc na więcej
odpowiedzi. Pozdrawiam i czekam.W.
>Właściwie nie powinienem włączać się do waszej rozmowy, tylko napisać nowe
> ogłoszenie, bo nie mam dla Was dobrej rady, ale sam mam problem ze swoją
> nieopanowaną , idiotyczną wściekłością i to niestety dużo większy, jak mi
> się wydaje, niż Wy. Moja wściekłość bowiem jest bardzo nieopanowana i
> niezbyt racjonalna i zupełnie nie potrafię sobie z nią poradzić!
> Ale od początku. Jestem od ponad 11-tu lat bardzo szczęśliwie żonaty i mam
> dwoje bardzo fajnych i miłych dzieci, które kocham i w dodatku jestem z
nimi
> zaprzyjaźniony. W dodatku mam atrakcyjną i przyzwoicie płatną pracę
> zawodową, która w dodatku , o zgrozo ;-), nie zmusza mnie do
przesiadywania
> w niej godzinami. Słowem obiektywnie mam nieprzyzwoicie poukładane i udane
> życie. Niestety, często z dość błahych, idiotycznie nieistotnych powodów
> wpadam w ogromną wściekłość. Na szczęście jest to wyłącznie agresja
słowna,
> ale tak obrzydliwa i pełna złośliwości, że już w sekundę po takim wybuchu
> zaczynam się go wstydzić. Ale co z tego. Kiedy to jest o tę sekundę za
> późno! Sprawa jest o tyle trudna, że:
> po pierwsze działam ogromnie niewychowawczo, bo nawet jeżeli dziecko
> robi coś nie tak (do czego ma prawo), to ja swoim wybuchem a potem
> przeprosinami nie daję mu szansy na poprawienie swojego błędu, bo
> natychmiast zajmujemy się moim problemem i to że wybuch miał jakieś
> racjonalne podłoże schodzi na dalszy plan. Upraszczając sytuacja
przypomina
> nieco przysłowiowe strzelanie do komara z armaty!. Wystrzał jest tak
głośny,
> że wszyscy natychmiast zapominają, ze komar właśnie nas ukłuł!;-)
> po drugie widzę niestety strach w oczach moich dzieci! Nigdy ich nie
> uderzyłem, ale niestety w gniewie zdarzały mi się potrząsania i groźby. Na
> szczęście dzieci dobrze mnie znają i wiedzą, ze mi to natychmiast
> przechodzi, więc strach jest też krótkotrwały, ale to słaba pociecha :-(((
> po trzecie złości mnie ogromnie, ze tak jak potrafiłem zapanować nad
> swoimi nałogami (np. rzuciłem skutecznie palenie), tak nie potrafę
zapanować
> nad sposobem wyrazania gniewu, rozłozyć go jakos w czasie, wyciszyć,
> opanować.
> po czwarte jestem dodatkowo wściekły, bo wybuchowy charakter
> odziedziczyłem niewątpliwie po męskich przodkach w mojej rodzinie, krórych
> wybuchowość, była wręcz przysłowiowa, ale w początkowym okresie małżeństwa
> udawało mi się łatwiej zwalczać wybuchy. Niestety teraz jest trudniej. Na
> pocieszenie pozostaje fakt, ze jestem tylko bladym cieniem wybuchowości
> mojego ojca, który z kolej podobno był w porównaniu ze swoim ojcem
szczytem
> zrównoważenia! Bez żartów jednak, to co najbardziej mnie boli, ale
> jednocześnie podkreśla nieuchronność genetycznego dziedzictwa, tę samą
> nieokiełznaną złość widzę , na szczęście bardzo rzadko, w wybuchach gniewu
> mojego syna!
> po piąte bałem się mojego wybuchowego ojca, choć bardzo go kochałem,
> przez jego idiotyczny charakter nie miałem z nim przez całe dzieciństwo
> kontaktu, a kiedy obaj do nich dojrzeliśmy, to on umarł, a mimo wszystko
> ryzykuję przyjaźń i miłość jaka łączy mnie z dziećmi i nie potrafię
zwalczyć
> tego idiotyzmu!!!!
> Błagam Was .Jeżeli macie jakiekolwiek pomysły jak poradzić sobie z takim
> problemem piszcie!!!
> Każdą radę wnikliwie zanalizuję i postaram sie do niej zastosować!
Obiecuję
> także meldować o wynikach terapii!!!
> Pozdrawiam wszystkich i czekam na odpowiedzi!!
> Wojtek.
>
>
>
>