Hospitalizacja jest jeszcze większym przeżyciem dla dzieci niż dla
dorosłych. Jak poczuł by się dorosły człowiek, gdyby nagle usłyszał:
"musisz nagle iść do szpitala.."

Dlatego w sposób profesjonalny dobieram kolorystykę jak i kształty w
sztuce którą stosuję w szpitalach. Wielokrotnie podczas pracy widzę
uśmiech na twarzach małych pacjentów. Jest to bardzo motywujące
doświadczenie,zwłaszcza na oddziałach tzw. ciężkich.

A zatem pomyślmy o małym dziecku, którego możliwość rozumienia jest
ograniczona, które ma słabo ugruntowane poczucie własnej osoby i
rzeczywistości, które odczuwa lęki o wiele bardziej dramatyczniej i
którego marzenie jest magiczne i nie powiązane z rzeczywistością, nie
trudno wyobrazić sobie, że jest to doświadczenie absolutnie
przerażające. Dzieci przeżywają ciężkie chwile, starając się zrozumieć
rozmowę dorosłych i z pewnością nie znają języka medycznego. Lecz
niejednokrotnie trauma pourazowa pozostaje na dłuższy czas w psychice
dziecka.

Dzieci w okresie od 3 do 7 lat są lepszymi obserwatorami koloru jak i
szczegółu niż dorośli. Wówczas pobyt w szpitalu nie należy do
przyjemniejszych. Najmniejszy detal który jest charakterystyczny w ich
świecie staje się realny i pozostaje w pamięci przez długi okres.

Kolory mają dla dziecka nie tylko znaczenie wizualne, ale zapewniają
poczucie bezpieczeństwa. Nie czuję się ono obco. Tzw. syndrom białego
fartucha nie pomagał w leczeniu.

Kolory i postacie z bajek przykuwają uwagę, odwracając ją od tego co
jest przykre. To pomaga w adaptacji. Wpływa na rozwój psychiczny ,ale
także fizyczny.

Nawet niemowlak obserwuje ptaszka na suficie, a sześciomiesięczne
dziecko siada by zobaczyć co jest namalowane na ścianie, z kolei
maluch który stawia pierwsze kroki dochodzi do obrazów na ścianie. Z
pewnością owe zachowania odciągają uwagę od choroby.

Zachowanie percepcji zmysłu w wieku od 3-7 lat jest adekwatne do
jakości zapamiętywania, ale nie jest równe do form przekazu realności
obrazu na kartce papieru. Aczkolwiek zdolność zapamiętywania szczegółu
jest idealna. wyostrzenie wyobraźni, ekspresji wypowiadania słów.

Zjawisku hospitalizacji towarzyszy nie raz apatia jak i lęki. Pobyt w
miejscu przyjaznym dziecku ogranicza w znacznym stopniu powstania
zjawisk fobii, czy złych wspomnień, które mają wpływ na rozwój
psychosomatyczny.

Pracą swoją nie raz staram się wejść w umysł pacjenta by móc odtworzyć
to co on czuję, takie zjawisko psychoanalizy jak i obserwacji mowy
ciała z pewnością poprawia charakter projektu jak i dopracowanie
szczegółów , by pacjent czuł się psychicznie bezpiecznie.

ANALIZA

Lewa półkula, jako odpowiedzialna za mowę i pisanie, logiczne
myślenie, poczucie czasu, analizę detali, za kierowanie ruchami prawej
ręki , przez długi czas uchodziła za dominującą, zaś prawa została
zdegradowana do pomocniczych pośrednich zadań. Obecnie uważa się, że
istotnie, lewa półkula jest językowa, analityczna i pracuje
sekwencyjnie (w kolejności zdarzeń), natomiast prawa pracuje
syntetycznie ( ujmuje kwestie całościowo) i specjalizuje się w
funkcjach wzrokowo przestrzennych. Prawa półkula wydaje się być
"artystyczna"- zdolność omawiania swych przeżyć w tym snów jak i bajek
lub filmów. Przekaz słów jest emocjonalny i ekspresyjny, więc relacje
nie stają się płaskie ani nudne, ale bogate formalnie.

O ile lewa półkula rządzi dosłownym rozumieniem tekstu o tyle prawa
zdaje się mieć w pieczy posługiwanie się aluzjami, przenośniami jak i
literackimi figurami. Wniosek:
- obejmuje więc wyższe piętro użytkowania języka.

Pamiętajmy, że mózg dobrze działa gdy między jego półkulami panuje
harmonia i nie zakłócona współpraca.

W projektach najnowszych stosuje świat śródziemnomorski,któremu
niebawem będą towarzyszyć efekty dźwiękowe.