> napisz o swoim dziecinstwie, o swoich przezyciach w domu, o bracie,
> rodzicach, srodowisku, w ktorym sie obracasz, znajomych itd. Tylko sie nie
> oszczedzaj i nie badz sztuczna. Prosze ... Jesli masz jakis problem (w co
> watpie) z pisaniem tego na grupe to wal na s...@p...onet.pl ...

Skoro tak bardzo chcesz, to moge napisac o moim dziecinstwie:
Gdy mialam 2 lata przeprowadzilam sie do takiego ohydnego miejsca, a bo
starzy bide klepali. Mieszkala tam taka baba, a raczej babo-chlop, tylko
imie miala zenskie. Byla przestrachem calej ulicy, niedojze alkoholiczka, to
podobno nawet zabojczyni, ale wszyscy bali sie cokolwiek o tym powiedziec...
Bardzo balam sie tej kobiety, gdy wychodzilam na dwor obawialam sie, ze
wyrzadzi mi jakas krzywde. Na samym juz poczatku mieszkania tam
zaprzyjaznilam sie z chlopakiem w moim wieku, co sie zwal Lukasz Musielak.
Byl on z patalogicznej rodziny, mial liczne rodzenstwo, matka alkoholiczka,
a starzy rozwiedzeni. W sumie fajny kolega, tylko mame mial straszna, kiedys
chciala mnie pobic... ale uciekalam :-). Czasem z tym swoim kumpelkiem
jakies cukierki zwinelismy ze sklepu, a czasem pobilismy inne dzieciaki. Gdy
mielismy, hmm... jakies cztery, a moze po piec lat, to Lukasz wyjechal do
Niemczech, jego stara sie powiesila, a on trafil do tamtejszego domu
dziecka. Widzialam go potem tylko raz... jakis rok po jego wyjezdzie, mial
dlugie wlosy, zupelnie inaczej wygladal i byl do mnie wrogo nastawiony. Bylo
mi bardzo przykro :-(. Zaczelam sie przyjaznic z dziewczynami z podworka i
bylo super. Najgorsze bylo to, ze mialam brata. Zawsze wyrzadzal mi krzywde
zarowno fizyczna, jak i psychiczna. Zawsze robil mi na zlosc, wiedzial, ze
sie boje ciemnych pomieszczen, wiec mnie zamykal w kiblu i gasil swiatlo.
Bardzo plakalam, lecz zamiast zrozumienia odczuwalam ze wszystkich stron
chlod. Moja mama mowila, ze ja brata wkurzam tym, ze w ogole istnieje. Nigdy
nie potrafilam zrozumiec w czym tkwi problem, przeciez zawsze bylam dla tego
chama taka mila. Stary zawsze sie wsciakal jak plakalam, a stara przylazila
i kazala mi sie natychmiast uspokoic. Brat zawsze wszystkim rzucal w czasie
nerwow, a najgorsze bylo to jak swoja sile wyladowywal na mnie. Chcialam aby
inni dostrzegli jak cierpie, jak mi zle, ale nic, zadnej reakcji. Nigdy nie
bylo mnie w domu, a od trzeciego roku zycia non-stop powtarzalam, iz jestem
adoptowana, bo moi prawdziwi rodzice sa lepsi i uciekne z domu. Wlasnie w
trzecim roku zycia zwialam, ale nic z tego. Wszyscy i tak mnie ignorowali, a
juz w szcegolnosci moja mama. Nigdy mnie nie sluchala jak cokolwiek do niej
mowilam, tak jakby mnie nie bylo. Stary zawsze sie na mnie wsciekal i
doprowadzal mnie do obledu, balam sie. Nie wiem dlaczego... chyba mnie
kiedys uderzyl... Tak, tak napewno to zrobil, bylo mi przykro, ale nie
potrafilam nie wybaczyc. Raz mnie przytulal i calowal, a raz denerwowal sie
na mnie i sie nade mna znecal. Gdy mialam jakies 3 lata, stary poszedl razem
ze mna na spacer, tak jak nigdy i byla to podroz do jakiegos sklepu ;-).
Kazal mi czekac na siebie przed sklepem. Musialam ogladac wystawe, bo nie
widzialam aby moj stary wychodzil... Zaczelam sie nie pokoic, bo bardzo
dlugo go nie bylo, poszlam go szukac do srodka, ale nie znalazlam jego.
Strasznie sie przestraszylam, zaczelam plakac. Nie bylam pewna jak trafic do
domu, jakas kobieta z dzieckiem (obie mialy czarne wlosy, a ta dziewczynka
miala sukienke w niebiesko biale paski, na serio ;-)) pomogly mi trafic do
chaty. Jak przyszlam to stary sobie wygodnie siedzial w fotelu przed
telewizorem, kompletnie zapomial o moim istnieniu.
Najogrsze jeknak bylo w szkole. Moja pierwsza ocena to chyba byla pala ;-).
Mialam nerwice szkolna. Balam sie wszystkiego, nauczycielka ciagle
krzyczala, zawsze mnie glowa bolala, a ja zawsze powtarzalam rodzicom, ze
zle sie czuje i nie pojde do budy. Nie potrafilam zrozumiec dlaczego inni
potrafia sie zglaszac do tablicy, sa tacy smiali. Gdy bylam calkiem mala
niczego sie nie wstydzilam, ale gdy poszlam do szkoly zrobilam sie
niesamowicie niesmiala. Moja nauczycielka straszna suka, kiedys podczas
lekcji strasznie pobila mojego jedynego kumpla z klasy z ktorym nigdy sie
nie rozstawalam. To bylo straszne, nie moglam sie na to patrzec.
No i to takie moje skrocone zycie. Uff... z jednej strony to dobrze, ze mam
taka dobra pamiec, a natomiast z drugiej nie bardzo.
Pozdrawiam