On 24 Apr 2002 21:00:08 +0200, <k...@p...onet.pl> wrote:

>Od kilku miesięcy leczę się z dosyć zaawansowanej anoreksji. Teraz staram się
>zrozumieć przede wszystkim dlaczego tak się stało, co miało wpływ na moją
>chorobę i jaki wpływ będzie ona miała na moje dalsze życie. Wiem, że każdy
>przypadek jest inny ale chciałabym się dowiedzieć jakiś informacji o psychice
>anorektyczki, nie w czasie odchudzania, lecz w ciągu normalnego życia. Dodam,
>że kwestia wagi i jedzenia nie jest już moim problemem nr 1 - ale myślenie
>anorektyczne zostało ( nie tylko dotyczące jedzenia ale przede wszystkim lęków
>przed życiem i samą sobą).
>
>--
>Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl
Mam 25 lat a 11 lat temu miałem objawy anoreksji (schudłem kilkanaście
kilo w ciągu paru miesięcy). Przeszedłem wtedy na wegetarianizm,
poprzedzając owe "przejście" paromiesięczną głodówką. To, co mnie
skłoniło do tak drakońskiej diety, miało podłoże religijne (uważałem,
że nie jedząc mięsa będę "lepszym" chrześcijaninem). Po kilku
miesiącach wyrosły mi grzyby na brzuchu, które trzeba było leczyć
Nizoralem. Byłem bardzo słaby i wiecznie było mi zimno. Przetrwałem
tak około 3 lata, po czym wróciłem do normalnej diety (to znaczy
mieszanej). Po kilku latach musiałem podjąć leczenie psychiatryczne;
mój casus: schizofrenia borderline. Gdzieś kiedyś czytałem, że choroby
psychiczne u mężczyzn dają o sobie znać w młodym wieku właśnie poprzez
objawy anoreksji.
Pozdrawiam.
Tomek