Chiron wrote:
>> Chiron wrote:
>>>>> Jeśli chodzi o to- w żadnym razie nie weryfikuje tego żadne z
>>>>> moich spostrzeżeń. Owszem, często słyszę tu i ówdzie, że X lubi Y
>>>>> za...i tu lista. Jednak jak się temu przyjrzę- to jest to tylko
>>>>> racjonalizacja zachowań. Wielu ludzi lubi wszystko rozumieć, nad
>>>>> wszystkim mieć kontrolę (choć jest to objaw nerwicy- to tak to
>>>>> wygląda).
>>>> Coś mi się tu nie klei w Twoim światopoglądzie. Z jednej strony
>>>> uważasz, że świadomość tego, co się czuje jest jednym z
>>>> wyznaczników "życia w Prawdzie", a z drugiej strony uważasz tę
>>>> świadomość za zwykły mechanizm obronny.
>>>> Wiedza o tym, że na jednego sąsiada można liczyć, bo jest
>>>> człowiekiem poukładanym, lojalnym, uczynnym, i o tym, że drugi
>>>> sąsiad jest frywolnym kompanem do wypicia piwka i pożartowania,
>>>> jest chyba częścią świadomości i społecznej dojrzałości IMO, a nie
>>>> żadnej racjonalizacji.
>>> To zupełnie inny temat. Teza Michała: "Lubi się kogoś za coś".
>>> Moja teza: "Po prostu się kogoś lubi lub nie. Najczęściej nie ma to
>>> nic wspólnego z tym, co ta osoba nam zrobiła dobrego lub złego"
>> Ludzie byliby niespełna rozumu IMO, jeśli lubiliby innych z jakiegoś
>> nieokreślonego klucza lub nie potrafili sobie wytłumaczyć, czym ktoś
>> inny zaskarbił sobie ich sympatię.
>> Owszem, ta nieokreśloność zdarza się nierzadko przy zauroczeniu drugą
>> osobą. Można się też spotkać z tezą, że kocha się za nic. I ja taką
>> miłość rozumiem, pod warunkiem, że to uczucie w istocie traktujemy
>> jako decyzję. Dla mnie taka miłość jest bardzo zbliżona do biblijnej
>> agape. Połączona z troską i odpowiedzialnością za drugiego
>> człowieka, za innych. Konieczna w służebnej roli przewodnika w
>> stosunku do osób, którzy powierzyli jemu swoje bezpieczeństwo.

> OK- ja jednak mam wręcz odwrotne wrażenie- i to nie tylko
> retrospektywne, ale pochodzące z obserwacji. Większość ludzi nie
> potrafi określić, za co kogoś lubi lub nie- i to racjonalizuje.
> Osobie nielubianej będzie skłonna przypisać negatywne cechy i
> skłonności, których ta nie posiada (podobnie- tylko na odwrót- z
> osoba lubianą). Podam Ci inny przykład- może go obserwowałeś: w
> środowisko znanych sobie ludzi wchodzi zupełnie nowa osoba. Ktoś
> znany temu środowisku obawia tę osobe- i juz byc może nawet całe to
> nowe środowisko go nie lubi. Choć- obiektywnie- powodu nie ma. Może
> być - patrząc obiektywnie- zupełnie odwrotnie- powinni go lubić. W
> takiej sytuacji często ten "nowy" może być nielubiany przez wiele
> osób- bez żadnego racjonalnego powodu. Ba! Skoro spotyka się z
> wrogością- to w końcu tym samym może odpowiadać. Czyli: większość ludzi
> nie potrafi określić, dlaczego kogoś lubi lub
> nie- a odpowiedź na to nie istnieje z poziomu intelektu, ale emocji-
> i jest bardzo złożona

Opisana tu przez ciebie sytuacja jest może bardziej obrazowa, ale nie widzę
tu żadnych nowych argumentów poza tymi, które wymieniłeś w przykładzie z X i
Y.
W dalszym ciągu podkreślasz, że opinia o mało poznanej osobie jest różna od
opini obiektywnej (której i tak nie może nikt wygłosić). Nie o to przecież
jednak się sprzeczamy. Pytanie sprowadza się do tego, czy człowiek, jeśli
kogoś lubi, to czy zna swój subiektywny powód uzasadniający tę sympatię -
czy nie. A nawet ogranicza się tylko do wariantu: czy da radę/potrafi znać.
:)

--
pozdrawiam
michał