czy znasz dziedzinę medyczną zwaną
neuroenterogastrologią ona twierdzi, że w jelitach
jest tyle samo neuronów co w mózgu czyli jest to drugi mózg.

Artykuł umieszczony w czasopiśmie lekarskim "Medycyna Po Dyplomie"
10 Listopad 2000 rok str. 190.

The enteric nervous system: a second brain,
MICHAEL D. GERSHON Columbia Uniwersity

Układ nerwowy jelit - drugi mózg.
Układ nerwowy jelit, sprowadzany niegdyś do roli zwykłego zbiorowiska zwojów
przekaźnikowych, uważa się obecnie za swego rodzaju, odrębny mózg.
Choć ciągle jeszcze nie umiemy powiązać złożonych czynności jelit,
takich jak motoryka czy wydzielanie, z czynnością pojedynczych neuronów, prace
w tej dziedzinie posuwają się w imponującym tempie, zapowiadając rychły postęp
w strategii leczenie zaburzeń czynnościowych jelit.
Pod względem strukturalnym oraz neurochemicznym układ nerwowy jelit jest
mózgiem samym w sobie. Niezliczone metry włókien tworzą misterną sieć połączeń,
w której czynności pośredniczy więcej neuroprzekaźników niż w jakiejkolwiek
innej części obwodowego układu nerwowego. Ich obecność zapewnia prawidłowe
funkcjonowanie na ogół bez konieczności kontroli ze strony ośrodkowego układu
nerwowego. Właściwość ta umożliwia badaczom neurobiologii jelit śledzenie w
warunkach laboratoryjnych rozwoju komórek nerwowych i chemicznego podłoża
neuroprzekaźnictwa odruchów. Świadomość znaczenia tych prac jako punktu wyjścia
od opracowania skutecznych metod leczenia zaburzeń czynnościowych jelit -
łącznie z niedawnym nieoczekiwanym odkryciem możliwości poważnego uszkodzenia
jelit u myszy w wyniku wypadnięcia czynności genów nie kojarzonych dotychczas z
zaburzeniami jelitowymi przyciąga uwagę najlepszych badaczy. Dodajmy, że układ
nerwowy jelit jest strukturą, która bodaj najbliżej pozwala wejrzeć w pracę
mózgu. Zaczyna być jasne, dlaczego ten "drugi mózg" wreszcie doczekał się
zainteresowania, na jakie zasługuje.
Odkrycie układu nerwowego jelit.
Początki neurogastroenterologii sięgają XIX wieku, kiedy to angielscy badacze
William M. Bayliss i Ernest H. Starling stwierdzili, że ciśnienie wytworzone w
świetle jelit znieczulonego ogólnie psa powoduje skurcz mięśni pyska oraz
rozkurcz odbytu, po czym pojawia się fala postępującego skurczu, (co określali
jako "prawo motoryki jelit", dziś znane jako odruch perystaltyczny) o sile
wystarczającej do przemieszczenia pokarmu wzdłuż przewodu pokarmowego. Jako że
odruch ten utrzymywał się nawet po przecięciu wszystkich nerwów biegnących do
jelit. Bayliss i Starling wywnioskowali - prawidłowo zresztą - że układ nerwowy
jelit jest samodzielnym zgrupowaniem aktywności neuronalnej, funkcjonującym w
dużej mierze niezależnie od bodźców ośrodkowych.
Osiemnaście lat później niemiecki uczony Paul Trendelenburg potwierdził owe
wyniki, wykazując że odruch perystaltyczny można wywołać in vitro w izolowanym
jelicie świnki morskiej, zupełnie bez udziału mózgu, rdzenia kręgowego, korzeni
tylnich czy zwojów mózgowych. Trendelburg zrozumiał, że otrzymany wynik jest
unikalny - żaden inny narząd obwodowy nie ma tak wysoce rozwiniętego własnego
układu nerwowego. Po przecięciu ośrodkowych połączeń pęcherza moczowego czy
mięśni szkieletowych wszelka ich motoryka ustaje, po przecięciu zaś unerwienia
ośrodkowego czynność jelit jest zachowana.

i jeszcze kilka innych dowodów naukowych możesz znaleźć w nauce, a nie na przy
piwie.


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl