In article <8o8lln$20cr$1@etna.ahoj.pl>,
"Jacek" <o...@p...com> wrote:
> Dlaczego cukier szkodzi?
>
> Gdy na pusty żo3ądek wypijesz dużą szklankę soku owoców albo zjesz kawa3ek
> czekolady, we krwi pojawia się ogromna ilość cukru. Im d3użej trwa taka
> sytuacja, tym gorzej dla bia3ek. Coraz więcej jest dowodów na to, że cukier
> poważnie uszkadza d3ugo żyjące bia3ka ustroju - twierdzą .". lamach "New
> Scientist" dr Anna Furth z Oxford Rtsearch Unit i dr John f3arding z
> Laboratorium Oftalmologicznego Uniwersytetu w Oksfordzie.
>
> Gdy wleje się roztwór bia3ek do stężonego roztworu cukru, cukier powoli
> wiąże się z bia3kami, zmieniając na trwa3e strukturę ich cząsteczek, a
> wskutek tego niszczy ich funkcje. Zainteresowanie zjawiskiem wiązania się
> bia3ka z cukrem, czyli reakcją glikozylacji, wynik3o z badań w przemyśle
> spożywczym. Bia3ka zmienione reakcją wiązania się z cukrem po pewnym czasie
> stają się żó3tobrunatne. Tak zmienione mają mniejszą wartość odżywczą i
> odstręczają swym wyglądem. Z biegiem lat i my stajemy się coraz bardziej
> żó3tobrunatni. Jest to efekt starzenia się. Nadmiar cukru w pożywieniu
> powoli atakuje i niszczy bia3ka naszego organizmu. Zapewne znajdziemy na to
> lekarstwo, ale najlepszą radą, dobrą dla wszystkich, nawet tych, którzy nie
> są chorzy na cukrzycę, jest unikanie jedzenia s3odyczy na pusty żo3ądek.
> Najbardziej przekonywającym przyk3adem glikozylacji bia3ek są zmiany
> zachodzące w bia3kach soczewki oka. Gdy umieści się wypreparowaną soczewkę
> ludzkiego oka w stężonym roztworze glukozy, mętnieje i upodabnia się do
> soczewki oka dotkniętego zaćmą. Cukrzyca jest chorobą, która takie w3aśnie
> zmiany wywo3uje w organizmie, ponieważ w przebiegu tego schorzenia wzrasta
> poziom glukozy we krwi. U chorych na cukrzycę katarakta występuje co
> najmniej 5 razy częściej niż u reszty populacji, większa też jest sk3onność
> do miażdżycy naczyń tętniczych, a także do powik3ań w czynności nerek i
> uk3adu krążenia. We wszystkich tych powik3aniach związanych z cukrzycą mamy
> najprawdopodobniej do czynienia z efektem glikozylacji bia3ek.
>
> Nieodwracalne reakcje
>
> Glikozylowane bia3ka bardzo różnią się od bia3ek normalnych, a także od
> normalnie występujących nieszkodliwych glikoprotein. Wprawdzie również w
> glikoproteinach do cząsteczek bia3ka są doczepiane cząsteczki cukrów, ale ta
> reakcja jest starannie kontrolowana w procesie syntezy przez reakcje
> enzymatyczne. Glikozylacja natomiast występuje spontanicznie, a jej szybkość
> zależy g3ównie od stężenia cukru. Reakcja ta zachodzi w obecności każdego
> cukru, który ma wolną grupę karbonylową (C=O) Najczęściej mamy do czynienia
> z reakcją powodowaną przez cząsteczki glukozy. Tylko dwa typy grup
> chemicznych występujących w cząsteczkach aminokwasów, z których zbudowane są
> bia3ka, ulegają glikozylacji: wolne grupy aminowe lizyny i tak zwana końcowa
> grupa aminowa na aminowym końcu 3ańcucha bia3kowego. Jeszcze w 1912 r.
> Francuz Louis Maillard pracowa3 nad trójstopniową reakcją prowadzącą do
> zbrązowienia bia3ek pod wp3ywem kontaktu z cukrami. Pierwszy stopień reakcji
> daje produkt zwany zasadą Schiffa; ta reakcja jest 3atwo odwracalna po
> prostu przez obniżenia stężenia glukozy. Część jednak zasad Schiffa
> przechodzi w tzw. produkt reakcji Amadoriego, stanowiący wysoce niepożądany
> związek chemiczny, z wolną, chemicznie reagującą grupą karbonylową. Produkt
> reakcji Amadoriego wchodzi w reakcję z aminokwasami występującymi na innych,
> nie zmienionych jeszcze cząsteczkach bia3ek, Tworzą się wiązania krzyżowe i
> powstają nieodwracalne duże kompleksy, z3ożone z wielu cząsteczek bia3ek.
> Przez chemików zajmujących się produktami żywnościowymi zosta3y one nazwane
> agregatami Maillarda, zaś przez diabetologów związkami AGE (od ang. advanced
> glycation end products). W nazwie tej zawarta jest informacja, że związki te
> nieuchronnie powstają z up3ywem czasu. Mogą one być w ustroju pożerane przez
> komórki zwane makrofagami, lecz zjawisko to może jednak wywo3ać uboczne,
> niepożądane reakcje w tkankach otaczających. Powik3ania w stanie zdrowia
> występują - i bardzo powoli postępują -zarówno u chorych na cukrzycę jak i w
> procesie starzenia się; tak samo powoli, jak proces glikozylacji oraz proces
> powstawania krzyżowych wiązań. Wystarczy kilka godzin, by uzyskać produkty
> zwane AGE. Reakcja glikozylacji nie jest reakcją katalizowaną, a szybkość
> jej przebiegu zależy g3ównie od dwóch czynników: stężenia substancji ze sobą
> reagujących i czasu trwania kontaktu cząsteczek reagujących. Oba te czynniki
> są bardzo podwyższone w przebiegu nie leczonej cukrzycy. W schorzeniu tym po
> spożyciu węglowodanów w osoczu krwi szybko wzrasta stężenie cukru
> resorbowanego z jelit. Bez podania insuliny, która przyspiesza zużycie
> glukozy przez rozmaite tkanki i narządy ustroju, poziom glukozy we krwi
> znacznie wzrasta i taki pozostaje przez kilka godzin. Są to warunki
> sprzyjające glikozylacji bia3ek ustrojowych. Ale chorzy na cukrzycę nie są
> jedyną grupą ludzi narażonych na dzia3anie wysokich stężeń glukozy. Każdy,
> kto na pusty żo3ądek spożyje 50 gramów czystej glukozy (lub 3/4 tabliczki
> czekolady czy 500 g soku owocowego), doprowadzi do znacznego wzrostu poziomu
> glukozy we krwi. Zjawisko to opisywane jest graficznie "krzywa tolerancji
> glukozy", która odzwierciedla jego przebieg w czasie (ryc. 2). Pod krzywą
> znajduje się obszar zagrożenia glikozylacją. Zwiększa się on up3ywem lat,
> poczynając od wieku średniego. Im jesteśmy starsi, tym d3użej narażeni
> jesteśmy na przed3użone dzia3anie glukozy i jej wyższe stężenie we krwi po
> spożyciu cukru.
> Tak więc glikozylacja jest potencjalnym zagrożeniem dla wielu z nas, nie
> tylko tych, którzy chorują na cukrzycę. Jak dotąd jednak świat lekarski nie
> bardzo się tą sprawą przejmowa3. Powszechnie bowiem przyjmowano, że
> większość substancji bia3kowych jest stale zastępowana przez nowe cząsteczki
> bia3ka nie związanego z cząsteczkami glukozy. Jest to proces normalnego
> "obrotu" biochemicznego bia3ek, które nie przekroczy3y drugiego stadium
> glikozylacji, czyli nie przesz3y w produkt reakcji Amadoriego. Ostatnie
> badania wykaza3y jednak, że istnieją co najmniej dwa powody, dla których
> zagrożenie glikozylacją należy traktować poważnie.
> Po pierwsze, wiele bia3ek przekszta3conych w produkt reakcji Amadoriego *le
> funkcjonuje. Na przyk3ad albumina, która jest istotnym sk3adnikiem osocza
> krwi, po glikozylacji traci zdolność wiązania wyższych (o d3ugim 3ańcuchu)
> kwasów t3uszczowych. Lipoproteiny - bia3ka przenoszące cholesterol - które
> uleg3y glikozylacji, nie są rozpoznawane przez receptory na powierzchni
> komórek, Oba te fakty zaburzają przemianę substancji t3uszczowych i
> cholesterolu i mogą prowadzić do rozwoju schorzenia naczyń wieńcowych serca.
> Trzecim znanym skutkiem glikozylacji jest to, że immunoglobulina G, z której
> zbudowane są najczęściej występujące w organizmie przeciwcia3a, gorzej wiąże
> się i gorzej neutralizuje toksyny bakteryjne, np. streptolizynę.
> Drugim powodem, dla którego należy liczyć się poważnie ze skutkami
> glikozylacji, jest fakt, że niektóre bia3ka cechuje znaczna trwa3ość. W tych
> przypadkach biochemiczny obrót bia3ek nie powoduje ich usuwania. Wówczas
> produkty reakcji Amadoriego przechodzą w kompleksy AGE. Takimi bia3kami
> czynnościowo niezmiernie ważnymi są: krystalina występująca w soczewce oka
> oraz mielina, z której zbudowane są os3onki w3ókien nerwowych. Glikozylacja
> mieliny może prowadzić do uszkodzenia nerwów, co zdarza się w przebiegu
> cukrzycy, zaś glikozylacja krystaliny zmniejsza przezroczystość soczewki
> oka. Przyczyną biofizyczną tych zmian jest fakt, że glikozylacja
> jakiegokolwiek bia3ka zaburza równowagę 3adunków elektrycznych na
> powierzchni bia3ka, zmieniając tym samym jego powiązania z cząsteczkami wody
> w środowisku, a także zmieniając interakcje z innymi związkami chemicznymi.
> Cząsteczki krystaliny tworzą po glikozylacji s3abo uwodnione kompleksy i
> dlatego nieprzezroczyste. To prowadzi do powstawania zaćmy.
> Specjaliści zajmujący się cukrzycą są szczególnie zainteresowani trzecim
> d3ugo żyjącym bia3kiem- Jest nim kolagen, bia3ko wchodzące w sk3ad skóry
> w3aściwej, ścięgien i co najważniejsze - tzw. b3on podstawowych. Jakość
> struktury tych b3on decyduje o selektywnym przenikaniu substancji przez
> ścianę naczyń w3osowatych, na przyk3ad tych, od których zależy filtrowanie
> krwi w nerkach. Te struktury bardzo często ulegają uszkodzeniu u chorych, u
> których występują tzw. wtórne skutki cukrzycy, a także u ludzi w starszym
> wieku. Kolagen wchodzący w sk3ad struktury b3on podstawowych naczyń
> w3osowatych wykazuje szczególną budowę. Tworzy mianowicie trójwymiarową sieć
> o dużych okach, utrzymującą inne sk3adniki b3ony podstawowej. Badania
> laboratoryjne wykaza3y, że glikozylacja utrudnia powstawanie trójwymiarowych
> sieci z tego kolagenu. Tak więc jest wysoce prawdopodobne, że spośród
> wszystkich szkód, jakie glikozylacja może powodować W organizmie, ta jest
> najgro*niejsza.
>
> Najlepiej jest zapobiegać
>
> Ale jak? Istnieje możliwość stworzenia leku, który by ochrania3 narażone na
> glikozylację grupy aminowe bia3ek w pierwszym stopniu reakcji albo
> zapobiega3by powstawaniu wiązań krzyżowych w trzecim stopniu. W badaniach
> laboratoryjnych udaje się zapobiec pierwszemu stopniowi dzięki aspirynie.
> Cząsteczka aspiryny przenosi swą grupę acetylową (CH3CO) na 3ańcuchy
> bia3kowe, co częściowo zapobiega glikozylacji. Dlaczego tak się dzieje - nie
> jest jak dotąd jasne. Nie polega to po prostu na wiązaniu się tych grup z
> miejscami, które ulegną glikozylacji. Aspiryna jest w stanie uchronić bia3ka
> nawet w tym przypadku, gdy do glikozylacji dochodzi w innej części
> cząsteczki bia3ka niż ta,
> którą aspiryna reaguje. Jakikolwiek jest ten mechanizm ochronny, bia3ka
> zmienione pod wp3ywem aspiryny nie tworzą krzyżowych wiązań, a to jest już
> ogromnie ważne.
> K3opot polega na tym, że sama aspiryna także może powodować zmiany w
> strukturze bia3ek i inicjować destrukcyjne procesy. W każdym razie jednak
> nie powoduje rozfa3dowywania się 3ańcuchów polipeptydowych, z których bia3ka
> są zbudowane (jeden z rodzajów denaturacji bia3ka), ani też mętnienia
> soczewki oka. Co więcej - chroni ją przed zmętnieniem pod wp3ywem dzia3ania
> cyjanków i niektórych cukrów.
> Badania wykaza3y. że aspiryna zapobiega glikozylacji albumin. Potwierdzono
> na materiale klinicznym ochronne dzia3anie aspiryny w stosunku do bia3ek
> siatkówki i soczewki oka. Bia3ka oka są niezmiernie użyteczne w badaniach
> leków przeciw glikozylacji, ponieważ są to bia3ka d3ugo żyjące, a zmiany w
> nich zachodzące kumulują się z up3ywem czasu. Zaćmę mogą powodować zmiany w
> bia3ku spowodowane przez różne chemicznie czynne substancje, niemniej jednak
> zmiany wywo3ane przez glukozę stanowią przyczynę najczęstszą. Badacze z
> Laboratorium Oftalmologicznego w Oksfordzie stwierdzili ostatnio korzystne
> dzia3anie zapobiegające powstawaniu zaćmy przez inny niż aspiryna lek - tzw.
> ibuprofen. Jest to - tak jak aspiryna - lek przeciwzapalny.
> Ibuprofen nie ma grup acetylowych nie może wywierać swego dzia3ania
> ochronnego przez acetylowanie. Dlaczego więc wzbudzi3 zainteresowanie
> badaczy? Dr Edward Cotlier z Cornell University w Nowym Jorku
> pierwszy -stwierdzi3, że aspiryna chroni przed zaćmą chorych leczonych na
> gośćcowe zapalenie stawów. W Oksfordzie przeprowadzono badania porównawcze
> dwóch grup pacjentów - tych, u których zaćma wystąpi3a, i tych, u których do
> tej zmiany nie dosz3o. Obie grupy dobrane by3y po względem wieku. Badania
> przeprowadzono w celu stwierdzenia czynników ryzyka, które dotknę3y jedną
> grupę pacjentów, a oszczędzi3y drugą. Pytano również o leki, jakie pacjenci
> pobierali. Z badań tych wynika3o, że przed zaćmą chroni aspiryna,
> paracetamol i ibuprofen.
> Wyniki tych badań potwierdzi3 dr Hockwin z Bonn. Zosta3y one także
> potwierdzone w Indiach.
> Nie sposób określić na czym polega wspólny mechanizm dzia3ania ochronnego
> wymienionych leków, Najprawdopodobniej w efekcie końcowym zapobiegają one
> glikozylacji bia3ek soczewki oka. Aspiryna i ibuprofen pobudzają wydzielanie
> insuliny, co obniża poziom glukozy w krwi. By3oby interesujące przebadanie
> efektu dzia3ania tych leków na inne bia3ka, poza bia3kami soczewki.
> Leki, które zapobiegają powstawaniu kompleksów AGE, zapewne blokują grupy
> karbonylowe produktów reakcji Amadoriego. Takie dzia3anie zapobiega
> tworzeniu się wiązań krzyżowych z innymi bia3kami przez wiązanie się z ich
> grupami aminowymi. Skuteczność przypisuje się lekom przeciwgośćcowym -
> penicylaininie i aminogwanidynie. Badania przeprowadzone na szczurach
> cierpiących na cukrzycę, którym podawano aninogwanidynę, wykaza3y. że u tak
> leczonych zwierząt nie dosz3o do powstania wiązań krzyżowych w ścianie aorty
> ani do pogrubienia b3on podstawowych naczyń, co jest zjawiskiem typowym,
> określanym jako powik3anie w przebiegu cukrzycy. Jak dotychczas jednak nie
> wiadomo, w jaki sposób lek ten chroni przed skutkami glikozylacji.
> Idea stworzenia leku zapobiegającego glikozylacji jest niezmiernie
> atrakcyjna móg3by to być wspó3czesny eliksir m3odości, lek zapobiegający
> wtórnym skutkom cukrzycy, a także oczywiście *ród3o niezmiernych dochodów
> dla przemys3u farmaceutycznego. Niemniej jednak należy stwierdzić, że już
> dzisiaj dysponujemy o wiele prostszym środkiem zapobiegającym
> glikozylacji -jest nim po prostu zmniejszenie spożycia cukru.
> Wzros3o ono niepomiernie w ciągu ostatnich 200 lat. W tym samym czasie
> zwiększy3a się częstotliwość występowania cukrzycy i choroby wieńcowej
> serca. Chociaż ciągle trwa gorąca dyskusja na temat wp3ywu glukozy na
> powstawanie zmian patologicznych, to zmiana w kszta3cie krzywych
> ilustrujących tolerowanie glukozy jest bezdyskusyjna. Organizm nasz z
> wiekiem nie może sobie poradzić z większą ilością spożywanego czystego
> cukru. Poziom glukozy po spożyciu cukru gwa3townie wzrasta i przez ponad
> godzinę pozostaje na wysokim poziomie. Tym d3użej, im jesteśmy starsi..
>
> Zmienić zwyczaje dietetyczne
>
> G3ównym argumentem przeciwko spożywaniu s3odyczy jest mechanizm glikozylacji
> bia3ek. Tylko pierwsza reakcja glikozylacji wymaga obecności wolnych
> cząsteczek glukozy. Ponieważ drugi etap glikozylacji jest reakcją
> nieodwracalną, produkt reakcji Amadoriego pozostaje w organizmie tak d3ugo,
> aż nie zostanie usunięty w procesie przebudowy danego bia3ka. W przypadku
> bia3ek d3ugo żyjących, jak np. kolagen występujący w b3onach podstawowych,
> produkt reakcji Amadoriego pozostaje wystarczająco d3ugo, by wytworzy3y się
> wiązania krzyżowe i kompleksy
> AGE.
> Glukoza nie jest potrzebna ani do przekszta3cenia zasad Schiffa w produkty
> reakcji Amadoriego, ani też dla przekszta3cenia tych produktów w kompleksy
> AGE. Najprostszym dowodem na to jest dodanie bia3ek do probówki zawierającej
> roztwór glukozy. Jeżeli po pewnym czasie inkubacji usunie się z probówki
> glukozę, produkty reakcji Amadoriego wytwarzają nadal wiązania krzyżowe. Co
> więcej, proces ten ulega przyśpieszeniu. Wstępne badania dowodzą, że
> podobnie dzieje się w organizmie cz3owieka. Krótkie narażenie organizmu na
> nag3y wzrost stężenia glukozy we krwi, np. po spożyciu na pusty żo3ądek
> po3owy tabliczki czekolady, powoduje powstanie wystarczającej ilości zasad
> Schiffa, by przez następne kilka dni powstawa3y z nich produkty reakcji
> Amadoriego. Jeżeli sprawa dotyczyć będzie d3ugo żyjących bia3ek, powstaną
> kompleksy AGE. Tak więc, przenosząc wyniki badań laboratoryjnych do
> praktyki, należy odradzać jedzenie s3odyczy. Należy więc zalecić ludziom
> wchodzącymi w wiek średni oraz ludziom w starszym wieku, by zmienili swe
> zwyczaje dietetyczne i odżywiali się zgodnie ze wskazówkami, jakich udziela
> się chorym na cukrzycę. Węglowodany powinny być spożywane wy3ącznie w
> mieszaninie z pokarmem bia3kowym t3uszczami i produktami w3óknistymi. Nie
> należy natomiast spożywać s3odyczy, w szczególności na pusty żo3ądek.
> Niebezpieczeństwo nie tkwi jedynie w cukrze buraczanym, czyli sacharozie.
> Sacharoza jest dwucukrem, który
> ulega w organizmie przekszta3ceniu na cukry proste, glukozę i fruktozę. Oba
> te cukry mają wolną grupę karbonylową potrzebną dla glikozylacji. Dr Suarez
> z New York College zwróci3 ostatnio uwagę na fruktozę jako związek chemiczny
> warunkujący u ludzi proces glikozylacji. W próbówkach laboratoryjnych
> fruktoza niszczy bia3ka szybciej niż glukoza. Hemoglobina, bia3ko
> przenoszące tlen we krwi ulega reakcji glikozylacji pod wp3ywem fruktozy
> pięć razy szybciej niż pod wp3ywem glukozy. W stosunku do albuminy
> stwierdzono w obecności fruktozy 10-krotnie szybsze występowanie wiązań
> krzyżowych. Zawartość fruktozy w pożywieniu rzadko może prowadzić do
> podwyższenia poziomu fruktozy we krwi. Natomiast niektóre komórki naszego
> organizmu potrafią przekszta3cać glukozę we fruktozę. Na skutek tego u
> chorych na cukrzycę spotyka się podwyższone stężenie fruktozy w niektórych
> tkankach, a mianowicie w soczewce oka i komórkach nerwowych. Gdybyśmy umieli
> przeszkodzić takiemu przekszta3ceniu zapobieglibyśmy efektom glikozylacji.
> Prace nad procesem glikozylacji napotykają trudności metodyczne, dotyczące w
> szczególności ilościowego określania szybkości powstawania produktów reakcji
> i wiązań krzyżowych. Badania są w toku. Osoby z różnych przyczyn leczone
> aspiryną zapewne korzystają przy tej okazji z jej dzia3ania zapobiegającego
> procesowi glikozylacji. Najważniejsze jednak jest powstrzymywanie się od
> spożywania s3odyczy pomiędzy g3ównymi posi3kami dnia.
>
> Oprac. K. O.
>

I wszystko sie zgadza. Tyle, ze nie jest to wcale dowod na szkodliwe
dzialanie cukrow. jest to dowod na to, ze zywienie powinno byc racjonalne
i weglowodany w diecie powinny byc przyjmowane w kilku glownych
posilkach, a nie wiekszosc w jednym, i powinny byc przyjmowane w postaci
zlozonej, a nie prostych cukrow. A artykulow naukowych jest na ten temat
znacznie wiecej i w znacznie powazniejszych czasopismach niz New
Scientist, ktory zreszta nie jest czasopismem naukowym, ale popularno-
przegladowym.
Poza tym w tym artykule jest kilka niescislosci. Napisze tylko o jednej z
nich. Otoz autorzy wspominaja, ze niektore komorki naszego organizmu maja
mozliwosc przeksztalcania glukozy we fruktoze. tak sie sklada, ze
wiekszosc ta mozliwosc ma, a tylko niektore nie. Nadmiar fruktozy jest
rzeczywiscie szkodliwy, ale w nadmiernych ilosciach wystepuje ona tylko w
sztucznie dosladzanych produktach (w dosladzaniu stosuje sie glownie
sacharoze lub czysta fruktoze). Sama fruktoza jest niezbednym skladnikiem
naszego organizmu i bierze udzial w syntezie chociazby kwasu
hialuronowego, podstawowego 'kleju' spajajacego nasze tkanki.

Jacku, jak do tej pory cytujesz prace, ktore rzeczywiscie wskazuja na
potrzebe racjonalnego zywienia. Tyle, ze nie ma w nich nic co by
wskazywalo na korzysc diety optymalnej.

Cien


Sent via Deja.com http://www.deja.com/
Before you buy.