Użytkownik "Marcin Konopnicki" <b...@f...com.pl> napisał w wiadomości
news:9hpr7e$d1s$1@news.tpi.pl...
> Poszukuje charekterystyke leku o nazwie jak w temacie.
> Prosze o ewentualna pomoc, jakies namiary w sieci, cokolwiek.
>
> pozdrawiam
> Marcin Konopnicki

IntronR A (Rpz) Interferon alfa

Interferon, virustaticum
ATC: L 03 AA
Schering-Plough
Wykaz: B

-inj.: (3 mln j.m.) 1 fiolka
Lz.
-inj.: (5 mln j.m.) 1 fiolka
Lz.
-inj.: (10 mln j.m.) 1 fiolka
Lz.


Skład

1 fiolka zawiera 3 mln j.m., 5 mln j.m. lub 10 mln j.m. interferonu a2b.


Działanie

Otrzymywany drogą rekombinacji, produkowany przez komórki E. coli, ludzki
rekombinowany interferon a2b (INF a2b), jest substancją o działaniu
przeciwwirusowym i przeciwnowotworowym. Po połączeniu się ze specyficznym
receptorem komórkowym, uruchamia kaskadę następujących po
sobie przemian wewnątrzkomórkowych. W komórkach wrażliwych interferon
indukuje różne układy enzymatyczne (głównie układy kinaz białkowych
oraz syntetazy oligoadenylowej), co powoduje hamowanie syntezy specyficznych
białek, niezbędnych dla proliferacji komórkowej oraz
wewnątrzkomórkowej replikacji wirusa. Poza właściwościami
antyproliferacyjnymi, interferon odzacza się także działaniem
immunomodulacyjnym,
przejawiającym się zmianą aktywności fagocytarnej makrofagów, aktywacją
immunologicznych komórek efektorowych (w tym komórek NK,
limfocytów cytotoksycznych, komórek LAK) oraz wzmożeniem zjawiska ADCC i
modyfikacją ekspresji antygenów błonowych (np. MHC - HLA).
Poprzez indukcję zjawiska rewersji fenotypowej, hamowanie ekspresji
onkogenów oraz wpływ na produkcję cytokin i (wspomniany już) bezpośredni
efekt antyproliferacyjny - interferon modyfikuje różnicowanie i wymusza
dojrzewanie komórek nowotworowych. Ta postać interferonu może być
podana drogą dożylną, podskórną, domięśniową, dopęcherzową; lek można
podawać też bezpośrednio do zmian chorobowych (np. w przypadku
kłykcin). Dostępność biologiczna po podaniu domięśniowym wynosi powyżej 80%.
Maksymalne stężenie występuje wtedy średnio po 3,8 h. Czas
jego osiągnięcia po podaniu podskórnym jest znacznie dłuższy i wynosi
średnio 7,3 h. Po wlewie dożylnym objętość dystrybucji wynosi około 400
l/kg, a T0,5 - 3,7-8,5 h. Osiągnięte tą drogą stężenie Inf A w surowicy
wykazuje duże różnice osobnicze tak u osób zdrowych, jak i np. z rozsianą
chorobą nowotworową. Inaczej zachowuje się po podaniu domięśniowym - jest
takie samo, niezależnie od sytuacji. Inf podlega szybkiemu rozkładowi
w nerkach, a w mniejszym stopniu w wątrobie. Dlatego wydalany jest w postaci
metabolitów głównie z moczem, a w niewielkiej ilości z żółcią.


Wskazania

Leczenie chorób rozrostowych i nowotworów hematologicznych : białaczki
włochatokomórkowej, nieziarniczych chłoniaków złośliwych o niskiej
złośliwości, przewlekłej białaczki szpikowej i limfatycznej, szpiczaka
mnogiego oraz trombocytemii samoistnej i wszystkich stanów przebiegających
z trombocytozą, stanów przedbiałaczkowych; próbowano z powodzeniem stosować
lek w samoistnej przewlekłej małopłytkowości. Wysokie dawki
leku (około 50 mln/m2) są skuteczne w leczeniu mięsaka Kaposi'ego. Inf A 2b
jest też skuteczny w leczeniu: brodawczaków krtani u młodzieży,
czerniaka złośliwego oraz jasnokomórkowego raka nerki i ich przerzutów,
wczesnych postaci ("in situ") raka pęcherza moczowego. W tym ostatnim
wskazaniu skuteczne jest także miejscowe podawanie leku. Miejscowo jest
także stosowany w leczeniu raka podstwanokomórkowego skóry i
kłykcin kończystych. Przeciwwirusowe działanie leku wykorzystano w leczeniu
przetrwałego aktywnego zapalenia wątroby wywołanego wirusami
HBV i HCV. Można go stosować przy półpaśćcu o ciężkim przebiegu i
niebezpiecznej dla organów lokalizacji oraz w nawracającym zakażeniu
Herpes simplex typ 1 i 2.


Przeciwwskazania

Stwierdzona nadwrażliwość w stosunku do ludzkiego inf a2b lub albuminy.
Niewydolność krążenia. Przewlekłe, autoagresywne zapalenie wątroby.
Ostrożnie stosuje się w niewydolności wątroby i nerek, padaczce i ciężkich
schorzeniach OUN, w zapaleniu wątroby leczonym niedawno środkami
immunosupresyjnymi, za wyjątkiem krótkiej wstawki steroidoterapii
zastosowanej bezpośrednio przed leczeniem Inf. Należy także zachować
ostrożność podając lek chorym z niewydolnością szpiku. Jakkolwiek nie
stwierdzono teratogennego działania interferonu na płód, to jednak nie
zaleca
się podawania leku w czasie ciąży i laktacji.


Działania niepożądane

Jak przy każdej cytokinie, przy podawaniu pierwszych dawek leku występują
najczęściej objawy grypopodobne, związane z wyrzutem cytokin -
zapobieganie im polega na podawaniu leku wieczorem, przy pierwszych dawkach
wraz ze środkiem przeciwhistaminowym i paracetamolem. Może
zaburzać zdolność koncentracji i prowadzenia maszyn. W trakcie leczenia
obserwowano pojawienie się małopłytkowości i leukopenii; wysypek
przypominających półpasiec; biegunek lub zaparć, utraty łaknienia; zapalenia
dziąseł i suchość jamy ustnej; kaszlu, kurczu łydek, zatkania nosa i
kichania; hiperglikemii. Wysokie dawki leku mogą spowodować: stany splątania
oraz depresję, wyłysienie, parestezje, ginekomastię, objawy
parkinsoidalne, hipotonię, zaburzenia potencji. Bardzo wysokie dawki
powodowały wzrost stężenia aminotransferaz w krwi. Objawy te ustępowały
zawsze po przerwaniu terapii.


Interakcje

Równocześnie nie należy stosować interferonu i preparatów immunoglobulin.
Minimalny odstęp między ich podaniem wynosi 3 tyg. Kwas
acetylosalicylowy hamuje działanie interferonu. Cymetydyna może wspomagać
efekt immunomodulacyjny leku. Możliwe działania ośrodkowe leku
zmuszają do zachowania szczególnej ostrożności przy jednoczesnym stosowaniu
leków narkotycznych, nasennych i uspokajających.


Dawkowanie

Lek jest lepiej tolerowany, kiedy jest podawany wieczorem. Ze względu na
trwające stale badania nad najlepszym wykorzystaniem leku i ustaleniem
optymalnego dawkowania, a także na całkowicie indywidualną odpowiedź chorego
na lek oraz jego tolerancję, nie prowadzi się ujednoliconej co do
dawkowania terapii. Dawkę leku dobiera się w zależności od konkretnej
jednostki chorobowej, poprzednio prowadzonego leczenia, tolerancji leku itp.
W typowych wskazaniach najczęściej lek podaje się: podskórnie 2-10 mln
j.m./m2 powierzchni ciała/dobę; dożylnie (mięsak Kaposi'ego) - do 50 mln
j.m./m2; lokalnie - 0,5 mln/cm2 powierzchni zmiany. Leczenie Inf A trwa
różnie długo (od kilku miesięcy do kilku/kilkunastu lat). Leczenie może
prowadzić i nadzorować tylko doświadczony lekarz onkolog/hematolog,
gastroenterolog lub lekarz posiadający doświadczenie z lekami
immunosupresyjnymi lub immunomodulującymi. Ze względu na łatwość podania
chorzy mogą sami sobie wykonywać iniekcje leku w domu.
Izotoniczny rotwór leku uzyskuje się tylko po rozpuszczeniu 10 mln. j.m. w 1
ml odpowiedniego rozpuszczalnika (patrz instrukcja dołączona do leku).
Należy pamiętać o odpowiednim uzupełnianiu nawodnienia chorego i unikaniu
podawania leku w stanach hipowolemii (spadki ciśnienia krwi).