Użytkownik "Przemysław Dębski" <p...@g...pl> napisał w wiadomości
news:cq6d3h$qb3$1@news.onet.pl...

> Wydaje mi się, że pisząc o poważnych problemach, masz na myśli problemy z
> nieco innej branży niż stosunki międzyludzkie :) Coś w stylu "jak ciężko
żyć
> na tym świecie" ?

Banalnie o czerwonych włosach.

Wiesz?

Pod czerwonym kolorem moich włosów kryje się zupełnie inny kolor.

Siwy. Wszystkie włosy mam siwe.

I wyobraź sobie, że wcale nie dlatego, że ktoś nazwał mnie tutaj, czy
gdziekolwiek indziej "kretynką", "idiotką", "czarownicą", "bezmyślną babą",
czy "kapuścianym łbem". To, że nie z tego powodu moje włosy są siwe nie
oznacza, że nie przejmuję się tym w ogóle i nie znaczy, że mam gdzieś
"stosunki międzyludzkie". Owszem, wielokrotnie było mi przykro, gdy czytałam
lub słyszałam podobne epitety na swój temat, tym bardziej, że spośród
rozlicznych wad, które posiadam, jedna jest szczególnie uciążliwa. Jestem
pamiętliwa. Okropnie. Nie potrafię długo gniewać się, nie wiem, czy w ogóle
potrafię się gniewać, ale nie zapominam. Chyba nigdy nie odwdzięczyłam się
nikomu tutaj podobnymi słowami, nikogo nie nazwałam durniem, idiotą, czy
głupkiem zupełnie serio. Jeśli, to tylko w żartach. Tylko, że to oczywiście
kwestia interpretacji. Nadawca sobie żartuje (bo życie jest ciężkie), a
adresat popada w depresję. No i co mam zrobić? Nawet nie dam rady się
wytłumaczyć. Zresztą po co?

Kiedyś nazwałam kogoś "dzieciuchem". Wydawało mi się to bardzo łagodnym
określeniem na ówczesne marudzenie tej osoby, w porównaniu do "kretynów",
"baranów" itp. Jakże się myliłam! Pyzol zagroziła mi nawet sądem za tego
rodzaju określenie.

No żebyś widział moją minę wtedy.

Naprawdę zazdroszczę tym, dla których życiową tragedią staje się to, że ktoś
ich nie docenia, co więcej ośmiela się krytykować. Gdybym miała tylko takie
problemy, byłabym najszczęśliwszą osobą na świecie.

Mam inne.

Myślałam, że Ona zawsze będzie suszyć włosy na słońcu, w upalne dni. Ciepłe,
letnie wieczory. Myślałam, że Ona zawsze będzie siedzieć na tej ławce i gdy
przyjadę zapyta z uśmiechem: "Co słychać?". Myliłam się. Jej już nie ma.
Umierała powoli, w nieludzkim cierpieniu. Nigdy przedtem nie widziałam na
twarzy zmarłej osoby takiego bólu. Do dziś, wieczorem, gdy zasypiam widzę
to błaganie o pomoc.

Nie będę się przejmować tym, że ktoś napisze albo powie mi, że pieprzę
głupoty. Nawet, jeśli to prawda. Nawet jeśli to prawda, nie będę z tego
powodu płakać.

Wiesz jak wyglądają korytarze CO? Jak hotel. Spokojne brązowe wnętrza.
Tylko, że w żadnym hotelu, nie słychać zza każdych drzwi odgłosów
wymiotowania. Starał się leżeć zupełnie nieruchomo, bo każdy najmniejszy
ruch powodował torsje. Nie umiałam nic zrobić. Trzymałam za rękę i
uśmiechałam się. I powtarzałam te banalne słowa: "Wszystko będzie dobrze.
Uda się nam". A późnym wieczorem wracałam do pustego mieszkania i leżąc na
podłodze krzyczałam z rozpaczy, tak głośno, że u sąsiadów milkły wszelkie
odgłosy. To już minęło.

Nie jestem geniuszem, nie mam pojęcia o wielu rzeczach, które mnie otaczają.
Niektórzy się ze mnie śmieją z tego powodu, inni patrzą z politowaniem.
Jeszcze inni mnie obrażają, bo jestem głupsza. A jeszcze inni są tacy, jak
ja. Dostałam życie. Jest mi przykro, ale nie będę stroić fochów, bo wciąż
pamiętam zielone ściany i zielony czepek na głowie i tę ścieżkę, którą
wydeptałam wkoło szpitala. I respirator, dzięki któremu tliła się niteczka
życia. I wciąż pamiętam te słowa: "Pięćdziesiąt na pięćdziesiąt. Ta noc jest
najważniejsza".

Znowu wpłaciłam drobną sumę na hospicjum dla dzieci. I znowu przysłali mi tę
gazetkę. I znowu kilkoro dzieci zmarło. Więc nie będę przejmować się tym, że
jestem głupim, prymitywnym babsztylem.

Mnie nigdy do tej pory nie zabrakło do pierwszego. Jemu brakuje co miesiąc.
Ma rentę, którą wydaje w całości w aptece. Do tego pensję, która nie może
przekroczyć określonej sumy, bo zabiorą mu rentę. Chciałam Mu oddać swoje
gotówkowe bonusy świąteczne, których On nie mógł dostać, ale On nie chce
przyznać się do tego, jak bardzo ich potrzebuje. Więc tylko pożyczyłam.
Znowu. Zawsze oddaje.

Taka jestem wspaniałomyślna. I doskonała.



Każdy ma swoje problemy. I każdemu z innego powodu robi się przykro.

Chciałabym, żeby wszystkich spotykały tylko takie przykrości, jakie zdarzają
się na psp.

Wolę być głupia i śmiać się z tego. No trudno. Zbyt tępa jestem żeby pojąć
"bajdurzenia o geniuszu" i mądrzejsza już raczej nie będę, choćbym nie wiem
jak próbowała "rozwijać się".

Potrafię tylko o życiu. I w dodatku tak banalnie.

Bo mam tylko życie. Bo ono w niektórych momentach jest tym, co
najważniejsze.



Przygotowałam mnóstwo prezentów pod pspową choinkę, ale to chyba dobrze, że
nie zdążyłam ich tam umieścić. Starałam się, żeby były wesołe i śmieszne,
ale pewnie jak zwykle wyszło mi złośliwe "kuku". Niech więc zostaną na tej
kartce.



No to poużalałam się banalnie i świątecznie nad sobą.



No to trzymaj mnie już za to słowo.



V-V