Kierownictwo Walki Cywilnej.
Proklamacja ta została opublikowana przez całą prasę podziemną,
przesłana do Londynu i wielokrotnie odczytana przez BBC, radio ŚWIT i
inne alianckie stacje radiowe.
18 marca 1943 roku to samo Kierownictwo Walki Cywilnej wystosowało
następną proklamację, aby przeciwdziałać stosowaniu szantażu wobec
Polaków udzielających schronienia Żydom:
Kierownictwo Walki Cywilnej ogłasza, co następuje: naród polski, sam
będąc ofiarą straszliwego terroru, z przerażeniem i współczuciem
zaświadcza o rzezi pozostałej jeszcze przyżyciu ludności żydowskiej w
Polsce. Ich protest przeciw tej zbrodni doszedł do uszu wolnego
świata. Ich owocna pomoc Żydom uciekającym z gett i obozów zagłady,
skłoniła niemieckiego okupanta do wydawania dekretów grożących
śmiercią Polakom, którzy będą pomagać Żydom w ukrywaniu się. Ale
niektórzy, pozbawieni czci i honoru, rekrutujący się ze świata
przestępczego, odkryli nowe, świętokradcze źródło korzyści:
szantażowanie Polaków ukrywających Żydów i samych Żydów.
Kierownictwo Walki Cywilnej ostrzega, że każdy przypadek szantażu
będzie zarejestrowany i ukarany z całą surowością - jeśli to możliwe
natychmiast, jeśli nie - w przyszłości.
Zgodnie z instrukcjami Kierownictwa Walki Cywilnej, po ogłoszeniu
niniejszej proklamacji, sądy podziemne wydały wiele wyroków śmierci.
Prasa podziemna i radio podawały, gdy taki wyrok wykonano (przez
rozstrzelanie). Za prześladowanie Żydów wyroki wykonano na
następujących Polakach: Bogusławie alias Borysie Pilniku, Warszawa;
Antonim Rozmusie, dowódcy plutonu policji kryminalnej w Warszawie;
Janie Grabcu, Kraków; Wacławie Noworolnym, Lipnica Wielka; Tadeuszu
Stefanie Karczu, Warszawa; Franciszku Sokołowskim, Podkowa Leśna;
Antonim Pajorze, Dobranowice; Januszu Krystku, Grębków; Janie
Lakińskim, Warszawa;Bolesławie Szostaku, Warszawa; Antonim Pietrzaku,
Warszawa.
W nagłych przypadkach, kiedy przedłużenie sprawy mogło zagrażać życiu
lub bezpieczeństwu ukrywających się Żydów lub ukrywających ich ludzi,
Kierownictwo Walki Cywilnej, dekretem z dnia 7 lutego 1944 roku,
zezwoliło na natychmiastową likwidację szantażystów i donosicieli, bez
wyroku sądowego, lecz jedynie na podstawie rozkazu miejscowych władz
Podziemia, najczęściej dowódcy Walki Cywilnej. Naprzykład miejscowy
dowódca, Witold Rudnicki, wydał rozkaz rozstrzelania bez wyroku
sądowego czterech szantażystów grożących zdradą Żydów ukrywających się
w Pustelniku k.Warszawy.

Zanotowano wiele przypadków wykonywania doraźnych wyroków śmierci na
ulicach i w domach.

http://www.antyk.org.pl/teksty/ozydach-11.htm