Karol wrote:
> Witam, moja znajoma jest singlem. Nie jest lesbijką, nie cierpi na
> chłopowstręt, po prostu "nie może znaleźć faceta dla siebie"
> (cytat z jej wypowiedzi). Zaczyna jednak odczuwać tykanie zegara
> biologicznego (30 tuż tuż) i stąd jej przyszła do głowy myśl,
> żeby poddać się sztucznemu zapłodnieniu. Ma tylko jedną
> wątpliwość - czy to jest fair wobec dziecka? Ale jeśli w tej
> kwestii przychodzą Wam do głowy inne problemy i pytania, to będę
> czytał uważnie. Pozdrawiam,!

Rozumując pesymistycznie: ona "nie może" (= nie umie) sobie znaleźć
faceta, ale chce mieć dziecko. Korzysta ze sztucznego zapłodnienia.
Wychowuje córeczkę, ale nigdy nie nauczy jej jak znaleźć sobie faceta bo
sama tego nie umie, jej córeczka dorasta i chce mieć dziecko... Albo:
rodzi synka, ale też nie jest w stanie przekazać mu wiedzy na temat ról
kobiet & mężczyzn w związkach...

Wersja optymistyczna jest taka, że samotnie albo z kimś wychowuje
dziecko. Dzieciak nie wyrasta w idealnej atmosferze, w jego głowie jest
parę pytań bez odpowiedzi, ale koniec-końców zostaje "normalnym"
człowiekiem.

Gdzieś widziałem wyniki statystyczne, które mówiły o tym, że dziecko
wychowujące się bez jednego rodzica wcale nie jest w dużo gorszej
sytuacji (wyniki w szkole, osiągnięcia, zdolności społeczne) od pełnych
rodzin, problemy pojawiają się w rodzinach gdzie dzieciak traci jednego
z rodziców, z tym, że gorsze skutki ma rozwód niż śmierć. Poza tym
utrata rodzica w bardzo młodym albo dorosłym wieku nie wpływa znacząco
na dzieciaka.

Wielu ludzi wychowuje się bez rodzica i jakoś żyją i mają się nieźle.

No i: jakiej odpowiedzi szukasz? Jeśli twoja koleżanka dowiedziałaby
się, że "nie powinna", to co? Będzie szukać męża "na siłę" tylko, żeby
wychować z nim dzieci, czy jak? To raczej byłby kiepski pomysł - patrz
wyżej...

T

--
"Przyjacielu, lepiej nas dobrze wypieprz zamiast prawić nam kazania.
Nawrócić nas nie zdołasz..." Marquis Donatien Alphonse François de Sade