Dnia Sun, 14 Jun 2009 02:32:45 +0200, Panslavista napisał(a):

> Użytkownik "Ikselka" <i...@g...pl> napisał w wiadomości
> news:1wuz3myccqdp2$.157rxxt4ztydm$.dlg@40tude.net...
>
> Moja dolinka to raczej parów - na wprost uliczki przy której stoi mój
> dawny dom rodzinny. Gdy można było przechodziłem rzekę, lodowata z rana
> woda - przecież to góry, Beskid Niski i wchodziłem do cały dzień lodowatego
> potoku płynącego tym parowem. Wokoło, na brzegach rosły arcydzięgle, sity,
> pałki, i to wszystko, co lubi rosnąć nad wodą. Tam nauczyłem się nazw roślin
> tego zaczarowanego świata - słońce po wschodzie ukazawało się akurat nad tym
> parowem, podobnie wieczorami, nigdzie nie widziałem wschodząego tak dużego
> księżyca, W wiosenne i letnie ciche wieczory budził niepokoje, całe miasto
> ucichało, tylko czasem moi koledzy, wypiwszy co nieco, zaczynali jodlować w
> parku za rzeką. Słychać było w całym mieście.
> Do parowu chodziłem z rodzeństwem przyrodnim. Po przejściu szerokiej w
> tym miejscu rzeki, sięgającej wodą od kostek do kolan, skakaliśmy na drugim
> jej brzegu aby rozgrzać nogi, starając się znależć miejsce oświetlone przez
> słońce. Przy wyższej wodzie nie przechodziliśmy, trudno było przejść, woda
> uderzała otoczakami po nogach, sam czasem przechodziłem, byłem w końcu
> najstarszy, wtedy najczęściej szliśmy we dwóch, ja i mój brat mleczny.
> Nieraz woda poderwała nam nogi - zimna kapiel, a później suszenie na
> krzakach ubrań i wylegiwanie się na słońcu na golasa, młode źrebaki...
> Prowadzalismy tam później dziewczyny, niejedna właśnie tam straciła
> cnotę, kochaliśmy je a one nas, jeszcze wtedy bezinteresownie, najczystsza
> młodzieńcza, gorąca i króka miłość. Ja miałem dobrze - urządziłem sobie
> pokoik na strychu - stawał się miejscem spotkań z kolegami na pogaduszki i
> gry na gitarach, ale bez dziewczyn. Za to gdy była jakaś - to tylko dla
> mnie.
> Wtedy nie było mnie dla nikogo więcej.
>
> Koledzy, już starsi panowie, panie - dostojne matrony z wnukami i
> wnuczkami podobnie jak ja. Już z każdym dniem coraz mniej nas. Dobiega
> koniec naszej polskiej warty, ale prawie wszyscy zostawili następców -
> Polaków. Nie oddamy naszej ziemi nikomu, Tu leżą kości naszych bliskich,
> tutaj sami spoczniemy, gdy przyjdzie czas.
> Za rok, za dzień, za chwilę, razem nie będzie nas...
> Trwaj, Polski Narodzie, Polsko trwaj!

Pięknie to opisałeś :-)