Witaj, Basmati.
Napisałeś dość długiego maila, zawiera dużo opisów, mam pewne podejrzenia,
ale zachowam je dla siebie (odnośnie szczegółów).Posłuchaj, kontakt ze
specialistą jest NIEZBĘDNY.Wymieniłeś podręcznikowe przykłady zachowania
osoby w afekcie (choroby afektywne).
Nie ma w tym nic strasznego, nie wolno demonizować tego, z tego, co
pamiętam,
to ok. 2% populacji cierpi na takie schorzenia i są one raczej proste do
leczenia.Takie objawy jak zmiana nastroju, poczucie zwątpienia, braku
wartości, czy myśli o śmierci, zaburzenia snu, utrata apetytu, spowolnienie
myślenia, zanik zainteresowań, czy brak pobudzeń seksualnych to objawy fazy
depresyjnej choroby afektywnej (najczęściej depresji jednobiegunowej).Ważne
jest, czy w jej rodzinie występowały tego typu problemy, ponieważ czynnik
genetyczny jest jest najsilniejszy (może stąd synonim 'depresja
endogenna').Metod leczenia jest wiele, najczęściej stosuje się leczenie
farmakologiczne (trójpierścieniowce, mao, sole litu i
amfetaminy).Psychoterapia jest pomoca, ale w znacznie mniejszym stopniu.Może
srodowisko spowodowalo ujawnienie sie choroby ?Jednak jak do tej pory nie ma
przekonywujących dowodów, co do tego, że obecny stan emocjonalny wpływa na
powstanie tego typu choroby afektywnej
Farmakoterapia przynosi skutek zwykle po 2-3 tygodniach. Wiem, że absolutnie
nie stawia się diagnoz w internecie, ale podczas nauki spotkałem niemal
identyczny opis, więc pozwolilem sobie na SUGESTIĘ, ktora rownie dobrze moze
okazać się nieprawdziwą.Wiem, że istnieje coś takiego, jak lęk przed
chorobą, ale z samego zaprzeczania jej istnienia nie wyjdzie nic dobrego.Nie
uciekniecie od tego problemu, ktory BTW tylko tak groźnie wygląda.Osobiście
znam kilka osób z podobymi schorzeniami i są bardziej szcześliwi niż
przeciętny polak, dzieki komu ? Fachowej pomocy !

Jeżeli masz ochotę, to odpowiedz mi na pytania :
1.Czy Twoja kobieta budzi się bardzo wcześnie(4-5), czy też ma problemy z
zaśnięciem ?
2.Czy czynności intelektu wymagają wiele wysiłku ? Czy nie prowadzi życia
towarzyskiego ?
3.Jak odbiera rozmowy, hałasy ? Czy przeszkadzają jej ludzie ? Widać
'niepokój' ruchowy ?
4.Mało je i pije ? Straciła zainteresowanie seksem ?
5.Jest płaczliwa, widać wyraźne obniżenie nastroju ? Jest zmęczona,
osłabiona ?
6.Czy wini otoczenie za swoj stan ? Czy myśli o śmierci, katastrofie ?
7.Czy przeżyla w dziecinstwie (lub niedawno) śmierć kogoś bliskiego ?
8.Czy ma budowe pyktyniczną ciała ? Czy ktoś w rodzinie cierpiał również z
powodu tego typu problemów ?
9.Czy występują wahania nastroju ? Czy regularnie?
10.Czy pod koniec okresu dojrzewania miała podobne problemy (mogly byc
utozsamiane z czyms innym) ?

Jeżeli przeważnie padały odpowiedzi TAK, to słusznie przewidywałem...
Odkładanie wizyty u specialsty, jest krzywdzeniem Twojej kobiety i Ciebie
samego.
Nikt via maile nie wypisze Ci recepty, ani nie pomoże właściwie, realnie.
Jeżeli ją kochasz i jesteś odpowiedzialny, to zaraz po przeczytaniu tego
maila, na moją prośbę, polecisz do najbliższego gabinetu ;)
Pamiętaj, że jedynie fachowiec może Wam pomóc realnie, własciwie.
Przyjaciele i rozrywki też, ale jedynie psychiatra może pomoc.

Serdecznie Was pozdrawiam
Kamil








> Nie potrafi sie z
> niczego cieszyc. Wszystko wyprowadza ja z rownowagi a ja jestem zawsze
> na linii ognia. Ona zachowuje sie bardzo czesto jak mala dziewczynka
> np.placze z byle powodu. nie pracuje i czuje
> sie nikomu niepotrzebna. Nie wiem, jak jej pomoc. Nie mam mozliwosci
> znalezienia jej pracy i mieszkania a ona nie wykazuje najmnieszej
> aktywnosci, aby poprawic swoja sytuacje. Przez wiekszosc czasu uzala sie
nad soba,
> zamiast wziac sie do roboty i zaczac myslec konstruktywnie. Robi z
> siebie coraz wiekszego potwora, wykorzystuje najblizszych (w tym mnie)
> i glosno o tym mowi. Chce, zebysmy o niej zle mysleli. Juz coraz
> rzadziej zdarza sie dzien, kiedy nie probuje mnie przekonywac o
> zasadnosci naszego rozstania> Najgorsze jest to, ze ona coraz czesciej
mowi, ze chcialaby umrzec,
> ale nie ma odwagi, zeby sie zabic. Nie boje sie, ze to zrobi, ale mimo
> wszystko przerazaja mnie jej slowa.
> Mimo wszystko nie ma w niej radosci zycia, chodzi smutna,
> przygnebiona. Powtarza, ze sie nie zmieni, zebym od zycia nie
> oczekiwal cudu. .
> Przeraza mnie , kiedy ona mowi, ze w koncu wyjedzie i juz nigdy jej
> nie zobacze.Czy lepiej jednak odejsc i miec nadzieje, ze zrozumie, ze
> ja naprawde kocham i ona kocha mnie? Czy czekać, ze bedzie chciala
> wszystko naprawic?





--

Tego nie znajdziesz w żadnym sklepie!
[ http://oferty.onet.pl ]

--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia