Wychodzi na to, że rzeczywiście pomyliłem
się w ocenie "dojrzałości" pacjenta.

W trakcie kolejnych Twoich postów
opisywany przez ciebie "chłopiec"
stał się w końcu dojrzałym mężczyzną, opiekuńczym,
potrafiącym okazać czułość i troskę.

Rozumiem więc trudności jakie miałaś
w rezygnacji z pracy z nim,
kilkakrotnie zmieniając zdanie,
niewykluczone, że tak naprawdę,
nie wiedząc o tym do końca
liczyłaś na coś co stać się nie może,
a przynajmniej nie powinno.
Dobrze, że przyjrzałaś się swoim uczuciom
w trakcie opisywanej sytuacji.

Zrezygnuj dzisiaj, zaraz. Nie ma na co czekać.

Na marginesie tego problemu
wydaje mi się, że dojrzały i opiekuńczy mężczyzna
bardzo przydałby się w twoim życiu.
Jeśli kogoś takiego widzisz w
swoim podopiecznym, to być może widzisz coś
czego w istocie bardzo potrzebujesz.


Wspominałaś o "problemach osobistych"
w jednym z poprzednich postów,
mam coraz większą pewność
że rozwiązanie tych,
bliżej nie znanych mi
problemów powinno być czymś
czym warto szybko się zająć,
niezależnie od tego czy zmienisz
podopiecznych na małoletnie dziewczynki
czy kogoś innego.
Może przeszły by wtedy i migreny.

Jeśli pracujesz z ludźmi, twój stan ducha
musi przekładać się na jakość pracy z nimi,
to przecież oczywiste.

pozdrawiam
vonBraun

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl