> To tylko twoje trybiki zgrzytają - na samą myśl o mnie :-)

Myśl o Pani to czysta radość i wesele.

> Nic na to  nie poradzę - nie przyjadę i nie nasmaruję.

Naprawdę nie nasmaruje Pani? Zawiodłam się, liczyłam po cichutku na to.

> Nie odczułam nigdy braku wspomnianej akceptacji. Może dlatego, że w
> tej rodzinie zawsze byli i są ludzie na wysokim poziomie, do których
> warto równać. Dlatego nuworyszyzm bije raczej od ciebie, marcysiu.

Akceptowanie Pani = automatycznie wysoki poziom akceptowacza? Ciekawa definicja,
należy ją przemyśleć.
Ma Pani niewątpliwie rację, trzeba równać do wyższego poziomu. Czy może Pani
podzielić się doświadczeniami w tej materii? Wiemy już, że do wyznaczników
wysokiego poziomu należy szczegółowe, a publiczne opowiadanie o anatomii swego
męża i chwalenie się posiadaną biżuterią. Wiemy też, że aspirantki do wyższej
sfery chętnie obrzucają wyzwiskami oponentów i plotkują w internecie na temat
swojej rodziny i sąsiadów oraz zwierzenia z życia intymnego. Ale co jeszcze?
Proszę sobie nie żałować.

> > Powiem Pani na
> > uszko,
>
> To zbytnia bliskość jak dla mnie. Dmuchasz cebulą.

Staram się nie jadać cebuli, ani czosnku, mając w planie kontakty z ludźmi.
Ale zaciekawił mnie ten szampański, jak zwykle w Pani wykonaniu, koncept: czy
pisanie tu o potencjalnym dmuchaniu cebulą ma jakieś podteksty i ukryte sensy,
czy jest tylko reminiscencją własnych doświadczeń?

> Spadaj.

Fi donc, Pani XL.

> Idź nauczać pod strzechy, tam ci focha nie strzelą - ja strzelam.

Gdzie ja te strzechy znajdę...
Jednak nie mam poczucia misji, by nauczać, niestety. I proszę o wyjaśnienie co
znaczy "strzelanie focha"? Czy to jakaś demonstracja urażenia?

> Biblioteczka jest palisandrowa, palisandrowa. A Linde - cóż, pozostał
> w spalonym w epoce kolektywizacji dworze ciotki męża. Teraz marcysie
> tam kury hodują...

Qry, to jak sądzę, odpowiedniejsze dla mnie towarzystwo od wysokich
palisandrowych progów. Więc nie aspiruję.

> Jak widzę, to raczej marcysiom odwala

Odwala?

>na tym punkcie - cyzelujesz te
> swoje wypociny z taką starannością, że aż skrzypi sztuczność w każdym
> słowie.

Przeceniasz mnie Pani XL. Ale dzięki, doceniam to.

> My - XL :-)

Pluralis majestatis. I słusznie, słusznie.

> Jakieś marcysie co i rusz same się tu pchają - a człowiek musi, choc
> nie chce, potykać się o nie.

Nie chcem, ale muszem. Taki już los kowali historii.
>
> Kończę tę wymianę poglądów - nie jest dobrze funkcjonować w poczuciu
> prowadzenia zmagań z istotą podrażnioną i chorą :-)

Szkoda, Pani XL, że tak szybko opuszczasz moje skromne towarzystwo. By nie
powiedzieć, rejterujesz. Ale rozumiem, że bezpośrednie spotkanie z podrażnieniem
i chorobą przerasta Pani możliwości adaptacyjne.
Jednak nie tracę nadziei na jakieś kolejne radosne (dla mnie) spotkanie.
ms


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl