Użytkownik "Szpakowaty Pan" :

> Kim Andrzeju zostaniesz jak dorośniesz?
> Swoją drogą co porabiasz w te samotne wieczory gdy czekasz aż Twoja
kobieta
> wróci z "kawiarni" z bardzo ważnej rozmowy z jednym ze swoich przyjaciół?
> Czytasz "Partnerstwo i zaufanie w nowoczesnym małżeństwie" ?

Aleś walnął jak łysy o beton.
Andrzej ma żonę i trójkę dzieci i dawno już nie jest szczeniakiem.

Natomiast co meritum - ja osobiscie zawsze miałam przyjaciół - mężczyzn. Już
w akademiku miałam przyjaciela, który był chłopakiem mojej najbliższej
koleżanki (obecnie jest od 23 lat jej mężem), a któremu się zwierzałam ze
swoich problemów uczuciowych (związanych z kolei z jego bliskim kolegą).
Niestety straciliśmy kontakt i widujemy się raz do roku, lub rzadziej.

Aktualnie mam czterech bliskich przyjaciół, z dwójką się znam od ponad 20
lat, z jednym 15 lat, czwartego poznałam 4 lata temu przez Internet.
Mój mąż wszystkich zna, ale akurat on się specjalnie z nimi nie przyjaźni,
chociaż ich lubi.

Z tymi przyjaciółmi przewędrował już kawał świata (to wszystko znajomości
"górskie") , sypiałam wiele razy pod jednym namiotem, zwierzałam się im z
problemów małżeńskich i z tego że mam bolesną miesiączkę ;-).
Ich stan cywilny i uczuciowy jest różny, każdego właściwie inny, ale to mnie
nie obchodzi.

Czuć do nich coś wiecej - to faktycznie byłoby jak kazirodztwo - jak to
napisała Idiom. ;-)

Pozdrowienia.

Basia

P.S.
I doskonale potrafię odróżnić przyjaźń od zauroczenia, bo to zauroczenie tez
przeżyłam (całkiem kim innym) i to było faktycznie zagrożeniem dla mojego
małżeństwa.