Jest to jednak mało prawdopodobne gdyż
> od czasu zlikwidowania (nie ważne w tym momencie przez kogo) struktur
> społecznych i etosu (zdewaluowano nawet to słowo) pracy zlikwidowano
> również, przy okazji, szacunek do drugiego człowieka (rodziców,
> dzieci, dalszych krewnych, żebraka na ulicy, nauczyciela w szkole,
> pracodawcy, pracownika.....).

Najwyraźniej ten szacunek opierał się na kruchych podstawach. Bo cóż to za
szacunek, jeśli zależy od tego, jaką pozycję społeczną ktoś zajmuje. To nie
był szacunek tylko sztucznie tworzony autorytet - oparty na zależnościach i
wykorzystywaniu tych zależności. Taki twór prędzej czy później musi pęknąć.
IMO prawdziwy szacunek wciąż istnieje i ma się coraz lepiej, bo nie ma nic
wspólnego z przymusem. Mniej jest natomiast możliwości zakrywania swoich
słabości - płaszczykiem "szacunku z urzędu".
Im ktoś bardziej boi się utraty autorytetu, tym bardziej zależy mu na
pozorach.

A nauczenie 'szacunku' osoby, która nie
> wyniosła tego z domu jest możliwe ale bardzo trudne a jeszcze mniej
> prawdopodobne.

Najprawdziwsza prawda.

Małgosia