rodzina
> wielopokoleniowa jest dla mnie bardzo ważna , ale - nie w jednym
> domu!!!

Otóż to. Utrzymywanie więzi i ścisłych kontaktów - tak, mieszkanie pod
wspólnym dachem - nie!

Nie wiem, czy znaleźliby się rodzice, którzy swoim dorosłym dzieciom pozwolą
na pełną odrębność, którzy umieliby zobaczyć w swoim dziecku dorosłą,
zupełnie niezależną osobę - i tak ją traktowali.
Rzadko się zdarza, żeby rodzice nie pouczali, nie przypominali, itd.
Jeśli spojrzymy na kultury pierwotne, to również tam zobaczymy, że młodzi
ludzie przechodzili inicjację i od tego momentu stawali się dorosłymi ze
wszystkimi tego konsekwencjami - z odrębnym zamieszkaniem włącznie. Wydaje
mi się, że prawie każdy potrzebuje takiego zupełnie własnego terytorium.

Nie wiem, jak żyłoby mi się z teściami, ale wiem, że z rodzicami byłoby
ciężko. Wspomniane już przez kilka osób współuczestnictwo w kłótniach czy
zwykłej wymianie zdań współmałżonków. Nawet jeśli nie będzie pytań z cyklu
"co się stało", "powiedz mi, bo będę się martwić" - to będą spojrzenia,
będzie brak poczucia swobody we własnym domu.

> Mieszkanie w jednym domu pociąga za sobą właśnie to , ze trzeba się
> przystosować ......a ja lubię żyć inaczej ,wieszać pranie w innej
> kolejności , zostawiać na stole niedopita szkalnke z herbata , bo może
> będę chciała dopić ja później i wiele, innych.....:))))

A jeszcze kwestia wychowania dzieci;-) Niekoniecznie chciałabym stosować
niektóre z metod stosowanych przez moich rodziców;-)

Małgosia