Dnia Tue, 12 Apr 2011 17:02:05 +0200, medea napisał(a):

> W dniu 2011-04-12 16:02, Ikselka pisze:
>> U nas
>
> Znaczy - w Kieleckiem masz na myśli?
>

Wołyń, ale i Małopolska Wschodnia.
http://iarchiwum.pl/artykul/350/ludobojcze-rzezie-na
-kresach-2-1.html
"(...)Dalsze krwawe rzezie
W kolejnych miesiącach 1943 roku, a później także 1944 roku dochodziło do
dalszych bestialskich rzezi na Polakach. Na przykład 30 sierpnia 1943 r.
bandy UPA wymordowały około 700 Polaków we wsiach Stary i Nowy Gaj.
Poprzednio "nacjonaliści ukraińscy przez całe miesiące uspokajali ich, że
mogą żyć spokojnie, że nikt ich nie ruszy" (według A. Zawilski: "Znów
ożywają kurhany", Wrocław 1997, s. 287). Wcześniej, 12 lipca 1943 roku, we
wsi Zagaje banderowcy wymordowali 165 osób, w tym wiele niemowląt,
maleńkich dzieci, kobiet w ciąży i starców. 30 sierpnia 1943 roku doszło do
opisanego już w moim poprzednim artykule wymordowania 1150 Polaków w
Ostrówkach i Woli Ostrowieckiej (por. "Nasz Dziennik", 30-31.2008). Jedną z
najohydniejszych form napaści na Polaków były tzw. napady świąteczne
zaskakujące polskich wiernych w największe święta kościelne. Pod koniec
roku 1943 dokonano kilku bandyckich napadów na Polaków zgromadzonych przy
świątecznej wigilijnej wieczerzy. Doszło do krwawych napaści również w
dzień Bożego Narodzenia 1943 roku.
Szczególnym "wyróżnikiem" tych rzezi było ich wyjątkowe bestialstwo,
wyrafinowane, godne najdzikszych praktyk azjatyckich męczenie polskich
ofiar. Aleksander Korman w książce "Stosunek UPA do Polaków na ziemiach
południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej" (Wrocław 2003) wylicza 362
metody torturowania polskich ofiar. Przez wzgląd na odporność psychiczną
czytelników tego tekstu nie będę przytaczał podanych przez Kormana opisów
tortur, odsyłam do lektury jego książki. Wspomnę tu tylko jeden z opisanych
przez Kormana przykładów sadyzmu nacjonalistów ukraińskich: "Znany jest
również przykład zamordowania furtiana w kościele i obcięcia mu góry oraz
naigrawania się w ten sposób, że tułów banderowcy podparli z przodu i z
tyłu ławką, a do rąk złożonych jak do modlitwy włożyli jego własną głowę".
Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów już do
2003 roku zebrało ponad 3000 wspomnień i relacji naocznych świadków
ludobójstwa popełnionego na Polakach Wołynia i Małopolski Wschodniej.
Przypomnę fragment jednej z tych relacji za tekstem Krystiana Brodackiego
"Złowroga prawda" ("Tygodnik Solidarność" z 18 lipca 2003): "Słyszałem
rozpaczliwe głosy i jęki torturowanego ojca, którego oprawcy wyprowadzili
potem na podwórze i tam zamordowali. Po ich odejściu nad ranem znalazłem na
podwórzu zwłoki mojego ojca. Miał poderżnięte gardło. Matkę znalazłem w
mieszkaniu. Miała ślady uderzeń młotkiem lub czymś podobnym w głowę, a na
gardle ranę kłutą bagnetem na wylot. Siostra Helena otrzymała głęboki cios
siekierą w głowę, tak że morderca zostawił w niej siekierę. Najmłodszy z
braci Edzio, lat 2, leżał cały we krwi z roztrzaskaną główką i wbitym nożem
w piersi. Obok leżał, również cały we krwi, 16-letni brat Bronek. To jego
głos, błagający o litość, słyszałem najdłużej. Sprawiał wrażenie bryły
zmasakrowanego mięsa, nogi i ręce miał połamane (z relacji Michała
Woszczyna) (...)".
Według Apoloniusza Zawilskiego: "Banderowcy dokonywali morderstw w sposób
wyrafinowany. Rzadko się zdarzało, żeby kogoś zastrzelono od razu. Zawsze
posługiwano się nożami, siekierami, widłami, a także sporadycznie piłami.
(...) 'Technika' mordowania zbiorowego była prawie zawsze taka sama.
Wiązano wszystkich i najpierw mordowano dzieci na oczach rodziców, a
następnie kolejno starszych...". Bestialstwo ludobójców z UPA było tak
wielkie, że profesor Ryszard Szawłowski zaproponował, by stosowany przez
nich typ ludobójstwa określić specjalnym terminem "genocidium atrox" -
genocyd okrutny, okropny, dziki, straszny. W rozmowie ze mną prof.
Szawłowski przypomniał, że były takie kobiety polskie, które ze strachu
przed torturami całowały upowców po butach, prosząc: "Zabijcie, ale nie
torturujcie!". Prezes Patriotycznego Ruchu Kresowego płk Jan Niewiński,
były komendant skutecznej polskiej samoobrony w Rybczu - powiat
krzemieniecki, pisał, że w czasie obrony przed atakującymi upowcami obrońcy
powszechnie modlili się, aby im dane było zginąć od kul, a nie od tortur.
Pisząc o bestialskim ludobójstwie popełnionym na Polakach, nie wolno
zapomnieć jednak o tym, że ofiarami UPA nierzadko padali również Ukraińcy.
Upowcy mordowali wszystkich Ukraińców wykazujących litość wobec Polaków i
chcących ich ratować, czy po prostu inaczej myślących niż fanatyczni
nacjonaliści ukraińscy. Wiktor Poliszczuk ocenia liczbę Ukraińców, którzy
padli ofiarą zbrodni UPA, na kilkadziesiąt tysięcy. Koniecznie musimy dbać
o pielęgnowanie ich pamięci na równi z pamięcią o zamordowanych Polakach.
Zbrodniarze upowscy osiągnęli swój wymarzony cel "oczyszczenia" Wołynia i
Małopolski Wschodniej z Polaków. Poza stu kilkudziesięciu tysiącami
zamordowanych Polaków dalsze 300 tysięcy uciekło z Kresów. Dzisiaj, w
miejsce jakże wielu polskich wiosek, oglądamy tylko ślady po zgliszczach i
smętne, puste pola. Zapanowała cisza śmierci. Dzieło zbrodniczego,
wojennego zniszczenia dokonanego przez oddziały UPA dopełniły powojenne
decyzje władz ukraińskich. Przez dziesięciolecia na ich polecenie niszczono
ślady polskości, jeszcze w latach 60. wysadzając ładunkami wybuchowymi
polskie kościoły rzymskokatolickie, a nierzadko i obiekty zabytkowe. Ocenia
się, że w okresie powojennym spalono lub zamknięto ponad 400 kościołów.
(...)"