Użytkownik "Jamnik"

> Tak. Ale właśnie tak mnie to irytuje ponieważ stawiam się na jego miejscu.
> Tylko, że jak ja kocham to ufam swoj wybrańce, a on jakoś nie potrafi. Na
> jego miejscu zerwałbym tą znajomość na czas wyjazdu...

* On to jest on. Ty to jesteś Ty.
On ma swoje wyobrażenie miłości, tęsknoty, zazdrości, zaufania....
Ty masz swoje...

Jeśli chcesz mu pomóc, to kto jest w tym ważny?
Ty czy on?
Jego uczucia czy Twoje?

Sądzę, że jego.

Spróbuj odczuć to co On czuje. Spróbuj poczuć jego powody.
Spróbuj go zrozumieć.
Rada sama wypłynie.
Poza tym samo oparcie, które w ten sposób mu okażesz - w miarę - wysatrczy.
Być może, ten związek nie ma przyszłości.
Być może kiedyś skończy się to bez żadnych wzniosłych emocji.
Jednak Twój kolega w jakiś sposób cierpi tu i teraz.
Potrzebuje oparcia i zrozumienia tu i teraz.
Być może za 2 lata będziecie się śmiać ze swoich rozterek.
Ale nigdy nie będziecie się śmiać z oparcia jakie dajecie sobie w ciężkich
chwilach.
To przetrwa. Na wieki. Wystarczy to szanować i pielęgnować.
A to ważne jest.
Chyba.


--
pozdry
defric :o)