MK wrote:


> Przypominam jednak Panu, iż współczesna medycyna
> z takiej właśnie szarlatanerii wyrosła
> i do takiej "szarlatanerii" powraca
> (np. masaż, akupresura, ziołolecznictwo

Skoro nawiązał Pan do ziołolecznictwa, to właśnie dostałem interesującą
publikację [ukaże się ona także w Trends in Pharmacological Sciences, autorstwa
E. Ernsta] na temat zawartości "ziołowych" preparatów ze wschodu (Indie, Chiny).

Za najbardziej pikantne uznam chyba dodawanie OFICJALNYCH LEKÓW do preparatów
ziołowych - to tak a propos tego, kto powraca do kogo. I tak w ziołach z Chin
znaleziono m.in.
- leki przeciwbólowe i przeciwzapalne (aminopiryna, paracetamol, diklofenak,
fenylbutazon, fenacetyna, indometacyna; Ethoxybenzamide),
- hormony sterydowe (hydrokortyzon, deksametazon, fluocinolon, klobetazol, a
nawet metyltestosteron),
- leki przeciwcukrzycowe (glibenklamid)
- lek moczopędny obniżający ciśnienie (hydrochlorotiazyd),
- leki pobudzające (kofeinę, efedryna),
- leki uspokajające, obniżające napięcie mięśni i przeciwdrgawkowe (diazepam,
czyli relanium; karbamazepinę i fenytoinę oraz kw. walpronowy i chlorzoksazon),
Jako że nie bardzo mam pojęcie, co to jest Ethoxybenzamide, sprawdziłem w
Medline i okazało się, że jest to lek przeciwgorączkowy, powszechnie używany w
Japonii. W 1986 opisano, że jest silnie rakotwórczy dla samców myszy (Journal of
the National Cancer Institute. 1986; 76(1):115-8). Myślę, że dodawanie
oficjalnych leków do preparatów ziołowych najlepiej świadczy, co o skuteczności
ziół myślą sami twórcy tych preparatów.

Z kolei "zioła" hinduskie (a także chińskie) zawierają różnie dobrane dodatkowe
ilości metali ciężkich (celowo dodawane jako składnik rzekomo leczniczy). W
dodatku preparaty o tej samej nazwie, ale pochodzące z różnych firm mogą
zawierać znacząco różne dawki. Chodzi najczęściej o ołów, arsen i rtęć; poziom
rtęci w niemal wszystkich preparatach przekraczał dopuszczalne normy, czasami
ponad stukrotnie. Metale ciężkie w "ziołach" chińskich występują w szerszym
wyborze. Znajdowano tam głównie ołów, ale także rtęć, kadm, arsen, miedĽ i tal.
Opisany jest w literaturze przypadek 5-letniego chłopca z Włoch, u którego
stwierdzono obuocznego wrodzonego siatkówczaka (retinoblastoma) chorobę
kwalifikującą do usunięcia obu oczu dla ratowania życia. Rodzice nie zgodzili
się, zamiast operacji rozpoczęli kurację hinduskim "ziołem". Efektem były
mdłości, osłabienie, zaburzenia czucia, postępujący niedowład nóg, anemia i
niedobór leukocytów; wreszcie w badaniach toksykologicznych wykryto obecność
arsenu w "ziołach" i dowody na zatrucie arsenem w badaniach włosów. Po
odstawieniu leku objawy na szczęście wycofały się.

Osobnym problemem "ziołolecznictwa" jest - jak wspominałem w poprzednim liście -
brak kontroli nad składem preparatu. Skrajnym tego wyrazem było zatrucie w
Belgii, gdzie chińskie "zioła odchudzające" okazały się zawierać domieszkę
roślin z rodzaju Aristolochia, które produkują truciznę uszkadzającą nerki
(szybko postępujące zwłóknienie nerek). U 10 osób konieczne było usunięcie nerek
i zastąpienie ich przeszczepionymi nerkami (transplantacja). W usuniętych
nerkach i moczowodach znaleziono różnie zaawansowane nowotwory, jeden z
pacjentów cierpiał ponadto na nawracające brodawczaki pęcherza moczowego [Cosyns
JP, Am J Kidney Dis. 1999; 33(6):1011-7].

Jak podkreśla autor, znaczący wpływ na popularyzację ziołolecznictwa ma
rozpowszechniany w kolorowych tygodnikach i miesięcznikach mit, że zioła są nie
tylko skuteczne (w tym nawet tam, gdzie zawiodła medycyna "oficjalna"), ale
także stuprocentowo bezpieczne (rzekomo "w odróżnieniu" od leków oficjalnych).
Co gorsza, pacjenci ukrywają przed lekarzami fakt stosowania uzupełniającej
ziołoterapii, przez co uniemożliwiają rozpoznanie zatruć "ziołami" oraz
przewidywanie skutków ubocznych leczenia i interakcji z równolegle stosowanymi
preparatami "oficjalnymi".


Leszek