Hej !

Użytkownik "kairos" <k...@p...onet.pl> napisał
> Nieużalam się,za mało kocham siebie,a za bardzo tą drugą osobę.

sam sobie odpowiedziałeś na swój problem.

Ja uważam, że nikt nie jest wart tego, aby kochać go bardziej niż siebie.
No, może z wyjątkiem sytuacji ratowania życia.
Ale to wyższy cel.

Natomiast uzależnienie od akceptacji drugiej osoby to chyba
raczej głupota z której się wyrasta niż prawdziwa miłość.
W moim mniemaniu, powinieneś dać sobie czas dorosnąć.

> To jest takie przenikliwe.
> Jak zabić się najbardziej humanitarnie??(przynajmniej dla siebie samego:))

a co to miałoby niby udowodnić ? I komu ?
Może wzbudzić poczucie winy w "ukochanej" ?
A może coś na zasadzie samoukarania lub
szantażu ?

Otóż wiedz, że wszyscy o Tobie po śmierci
zapomną, więc niczego to nie zmieni.

A skoro ona Cię nie chce, to wydaje mi się, że próba samobójcza
jest w tym przypadku objawem frustracji wynikającej
z niemocy. Nie możesz jej zmusić do kochania siebie, więc
kogoś trzeba za to ukarać, nie ? Ale oczywiście najpierw
trzeba się nad sobą poużalać, "jaki ja to biedny jestem",
oczywiście przybierając pozę bohatera na zewnątrz.

Powinieneś wiedzieć, że ludzie mają prawo postępować
tak jak chcą i kochać tego kogo chcą. Inaczej Twoje
oczekiwania uniemożliwią jakiekolwiek kochanie w przyszłości.
Tak więc, jeśliś odważny, to pokaż tę odwagę w stawieniu
czoła rzeczywistości i wybrnięciu ze szponów własnego
egoizmu.

Na zakończenie: weź się w garść. Tego kwiatu
pół światu, a widzenie całej bajecznie kolorowej łąki
ograniczają jedynie klapki na oczach Twojego umysłu.
Widzisz to co chcesz widzieć. Nie jesteś zdrowy
duchowo. Ale możesz być, jeśli już o tym wiesz.
A wtedy Twoje życie może się zmienić na lepsze
i teraźniejszy problem stanie się niewartą uwagi
głupotą. Więc nie bądź naiwny i daj sobie szansę.

Pozdrówka
Piotr