Pierwsze wzmianki o zarazie w Warszawie pochodzą z drugiej połowy XVI wieku
(1555-56). Masowo występowały wtedy takie choroby zakaźne jak: dżuma, tyfus,
szkarlatyna, ospa zwana morem, morowym powietrzem. Co parę lat pochłaniały one
wielkie ofiary, w latach 1624-26 zmarło ok. 2500 osób (liczba nie obejmuje
mieszkańców Nowego Miasta), co stanowiło 15-20% ludności ówczesnej Warszawy, zaś
epidemia z początku XVIII wieku wyludniła miasto niemal zupełnie.

W stolicy można trafić na ślady dawnych epidemii, są nimi m.in. kapliczki, które
zawierają podziękowania za ocalenie od zarazy i odwołujące się do słów modlitwy: "Od
powietrza, głodu, ognia i wojny zachowaj nas, Panie!". Kapliczki stawiane na mogiłach
ofiar zarazy często miały formę tzw. latarni umarłych. Zawsze płonęło w nich światło
przypominając przechodzącym o obowiązku modlitwy za tych, którzy odeszli z tego
świata nagłą śmiercią, bez pojednania się z Bogiem. Taką kapliczkę można zobaczyć
m.in. na Chomiczówce przy ulicy Wólczyńskiej i w znanym wszystkim miejscu w centrum
Warszawy.

http://oknonawarszawe.pl/blog/wp-content/uploads/201
4/11/unnamed-1024x678.jpg

http://oknonawarszawe.pl/blog/wp-content/uploads/201
4/11/kap.jpg

http://oknonawarszawe.pl/blog/wp-content/uploads/201
4/11/10756627_853449814687025_1540098019_o-1024x681.
jpg