Zaczęło się mniej więcej od wywiadu prof. Zbigniewa Mikołejki, który przywołał figurę
Edka, sprytnego i bezwzględnego prostaka z ,,Tanga" Sławomira Mrożka. Mikołejko
dowodził, że władza PiS wywołuje i ośmiela takie postawy, choć zastrzegał, że nie
chodzi o klasowość, ale o mentalność, bo Edkiem może być zarówno żul, jak i profesor.



Chamstwo było i jest społecznym faktem. Prostactwo, bez­czelność, nieokrzesanie,
brak manier, empatii, szacunku dla innych zdarzały się zawsze, i właśnie w walce z
takimi cechami stworzono kanony zachowania, mówienia, reguły grzeczności. Miało to
poprawiać jakość życia, łagodzić międzyludzkie rela­cje. Jakoś w końcu funkcjonowały
mechanizmy zawstydzania, piętnowania. Chamstwo oficjalnie pozostawało na marginesie,
walczono z jego przejawami.
Ale dzisiaj chamstwo przestaje być zwykłym chamstwem, a sta­je się poważną postawą
polityczną. Jest teraz oznaką sprzeciwu i oburzenia na poprzedni porządek, na władzę
establishmentu, narzucanie obcych wzorców. Chamstwo, grubiaństwo, brak wy­chowania i
przyzwoitości zostały zaprzęgnięte do ideologicznego projektu. Teraz to jest przejaw
szczerości, autentyzmu, nieskry­wanych wreszcie emocji. Edek, którego przypomniał
Mikołejko, staje się nowym proletariuszem ,,dobrej zmiany". On ma szydzić z
profesorów, śmiać się z inteligenckich konwenansów, z ,,eurohomosiów", z
,,ciapatych", z ,,papieża z Czerskiej" (zaczerpnię­te z zaangażowanych forów).

Widać zatem specyficzną, bo politycznie manipulowaną, ,,zemstę prowincji" na
metropoliach, jej gustach, regułach, kodeksach zachowań, życiowych priorytetach.
W optyce siły rządzącej to prawdziwie polska prowincja daje popalić skostniałej,
pełnej kompleksów wobec Zachodu, inteli­genckiej elicie.

Polityka wstydu ma być zastąpiona polityką bezwstydu, a cham może lecieć wysoko, bo
mu docze­piono skrzydła. Chamstwo zostało uwznioślone, zalegalizo­wane politycznie i
spotyka się z chamstwem, które nadawane jest z góry przez polityków. Bo w polityce
nawet najwyższych szczytowi organów od dawna brutalizacja przekroczyła kiedyś jakoś
szanowane granice. Tak oto wytworzył się samonapędzający się mechanizm wulgaryzacji
życia publicznego.
Wszystkie wskaźniki mierzące nastawienia Polaków do ob­cych (w tym uchodźców), do
innych narodów, ale także Po­laków do Polaków po 1989 r. zasadniczo poprawiały się,
były powody do zadowolenia. Obecnie wskaźniki te wyraźnie co­fają się, w Polakach
jest coraz więcej nietolerancji, ksenofobii i nieufności, co jest jednym z dowodów na
psucie świadomości społecznej przez celowe pobudzenie polityczne oraz inwazję
chamstwa w głównym nurcie polityki.