Dnia Fri, 23 May 2014 16:28:31 -0700 (PDT), Miriam napisał(a):

> W swoim raporcie NIK powołuje się na wnioski zawarte w przygotowanym ponad dwa lata
temu przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji "Programie ochrony przed
powodzią w dorzeczu Górnej Wisły". Okazuje się, że mimo tragicznych doświadczeń z
1997 r., z czasu tzw. powodzi tysiąclecia, wciąż są zabudowywane naturalne tereny
zalewowe. NIK podkreśla, że w strefach zagrożonych powodzią powstają zarówno nowe
budynki mieszkalne, jak i obiekty użyteczności publicznej. - Ochrona przed zalaniem
jest dalej rozumiana głównie jako budowa wałów, a to poważny błąd - mówi Paweł
Biedziak, rzecznik NIK.

A co innego mówię? - no to masz JESZCZE RAZ, przesylabizuj sobie, bo po
polsku nie potrafisz:


globek:
"bo zawsze zaniedbana rzeczka , naturalna, wylewa."


XL:
Durniu, jest przeciwnie - właśnie z powodu NADMIERNEJ REGULACJI obecnie tak
często i intensywnie wylewają rzeki: przy nasileniu spływu wód opadowych
te rzeki ich nie mieszczą i nie mają się gdzie rozlewać bezpiecznie z dala
od ludzi - dawniej do tego celu służyły specjalnie utrzymywane rozlegle
niezamieszkałe tereny, na które w razie zagrozenia powodziowego kierowano
wodę, były to tzw poldery:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Polder_przeciwpowodziow
y

Na przyklad we Wrocławiu - zalane zostały (vide np właśnie tam, gdzie
mieszka Medea, tłumoku niekumaty) dawne poldery, przeznaczone beztrosko na
działki budowlane, bo uznane przez niekumatych urzędasów za niepotrzebne,
albowiem przecież "rzekę uregulowano". Tyle że jak rzekę "uregulowano", to
znaczy obudowano na większości jej długości wałami i utwarzono brzegi,
przez co stała się jedną zamkniętą rynną bez naturalnych ale celowych
rozlewisk. Podczas nasilenia spływu wód masa wody się nie mieści,
zwiększający się jej poziom w końcu przerywa wały (o które zresztą też
prawie już nikt nie dba - dawniej były służby stale patrolujace wały, a nie
okazjonalnie jak już się te wały walą), ty tabularazo jedna niekumata.
--
XL "Nie należy mylić prawdy z opinią większości." Jean Cocteau