Cześć

Użytkownik "Arystokrates" <tutaj@nie_podam_.ch> napisał w wiadomości

> : Zbyt wiele ma do zrobienia w życiu każdy z nas a zycie jest krótkie.
>
> Wiele osob tak mysli ale mozna na to popatrzec z innej strony. Ze zycie
jest
> niczym innym jak tylko bzdurnym zaspokajaniem swoich potrzeb (tych
bardziej
> wyszukanych - milosc, bezpieczenstwo, przyjazn- jak i tych mniej- seks,
> rozrywka)
No właśnie takie jest życie, czyż to nie jest wspaniałe ?
Co z tego, ze zaspakajanie potrzeb jest bzurne, kiedy jest takie przyjemne ?

> i nigdy nie bedziemy w stanie zaspokoic tych potrzeb calkowicie,
> nasze libido pcha nas do czegos co tak naprawde nie trwa wiecznie i zawsze
> sie kiedys konczy, a w konswekencji i nasze zycie sie konczy.
Jak to nie trwa wiecznie ?
Jeżeli trwa do samej śmierci to znaczy, że trwa wiecznie przecież.

A jakim byłoby nieszczęściem gdybyśmy wszystkie potrzeby zaspokoili
do końca i nie pojawiłyby sie nowe ?
To byłaby dopiero tragedia, wtedy życie straciłoby sens no bo skoro nie
ma już nic do zaspokojenia to co należy robić, do czego dążyć ?

> Zatem po co
> isc przez zycie, ktore niesie z soba mnostwo trosk, problemow i
> niezadowolenia?
Po to by się upajać ich rozwiązywaniem, pokonywaniem przeszkód, by
się cieszyć zmianami na lepsze, zwłaszcza tymi, których sami dokonujemy.

> Po co isc przez zycie, jesli pewnym jest ze NIGDY nie
> zostaniemy zaspokojeni do konca,
Skąd ta pewność ?
Zdrowie psychiczne opiera się na tym, że nie do końca nasza świadomość
przyjmuje wiedzę o tym, że kiedyś umrzemy, że wszystko mija i tak dalej.
W gruncie rzeczy zdrowy rozsądek każe nam powątpiewać we wszystkie
oczywiste prawdy i wierzyć, że tym razem może będzie inaczej, kiedyś musi
być przecież ten pierwszy raz, kiedy np. życie nie skończy się śmiercią,
albo np. kiedy słowa "zapomniałam o Tobie" oznaczają "kocham cię".
Radość życia opiera się w dużym stopniu na poszukiwaniu czegoś co pozwoli
obalić smutne prawdy i w przypadku prawd nieco słabiej udowodnionych
ale za to nieporównywalnie liczniejszych często się to udaje.

> bo niezaleznie od tego jak wiele bedziemy
> robic i tak nasze potrzeby ZAWSZE sa nieograniczone.
I dzięki temu możemy bez końca rozkoszować się ich zaspokajanem
o ile tylko damy radę.

> Czy zatem zycie ma jakas wartosc? Jest przeciez tylko chwila chwil w
> nieskonczonym wszechswiecie i tak naprawde nic nie znaczy. Mozna owszem
> przypisywac mu ogromne znaczenie... ale to juz kwestia indywidualnego
> podejscia.
Albo filozofii.

Jeżeli o mnie chodzi, to nie zależy mi na tym by zycie miało wartość
tylko na tym by było dla mnie przyjemne i bym był zadowolony.
Natomiast co jest warunkiem mojego zadowolenia to już nowy temat
i bardzo skomplikowany.

> Tak czy inaczej na pewno warto myslec, ze warto zyc, bo wtedy
> mniej czlowiek cierpi. Ale jak dla mnie to jest kastracja rozumu.
Nie zgodzę się.
Jeżeli ktoś cierpi np. z powodu porzucenia przez ukochana osobę
to nijak mu nie pomoże wmuszanie w siebie myślenia, że warto żyć
i nijak mu to cierpienia nie zmniejszy. Natomiast może mu pomóc
jakieś zdarzenie dostarczające przyjemnych emocji, np. jakiś przejaw
miłości innych osób, które go kochają, w grucie rzeczy podstawowym
lekarstwem na przykre emocje są emocje radosne, najlepiej z podobnej
dziedziny.



--
Pozdrawiam

(:->) Wojtek