Wilcze wycie najczęściej określane jest przez ludzi jako dźwięk głęboki i
przejmujący. Pojedyncze wycie samotnego wilka trwa od kilku do kilkunastu
sekund. Jego wysokość jest przez większość czasu stała, lub zmienia się
nieznacznie. Takie wycie może się powtarzać kilkukrotnie, układając się w sesję
o długości ponad 40 sekund (także do 2min.). Zbiorowe wycie grupy rodzinnej
brzmi inaczej, szczególnie gdy w grupie są kilkumiesięczne szczeniaki. Sesję
rozpoczyna pojedyncze jednostajne wycie (zazwyczaj samca) trwające około 5
sekund, do niego przyłącza się kolejny osobnik, a następnie po kolejnych 5
sekundach następne wilki. Początkowo jednostajne płaskie wycie, zaczyna się
gwałtownie załamywać, jest to prawdopodobnie efekt przyłączenie się samicy,
która wokalizuje wyższym, załamującym się głosem. Do niej dostosowują się samce
oraz szczeniaki. Pod koniec sesji trwającej ponad 1,5 minuty z największym
zapałem wyją szczeniaki, wydając przy tym przeróżne skomlenia i skowyty, nigdy
jednak wyciu nie towarzyszy szczekanie dorosłych wilków. W międzyczasie
następują momenty pewnego rodzaju wyczekiwania, uciszenia, kiedy to osobniki
podporządkowane oczekują na podtrzymanie wokalizacji przez samca dominującego
lub samicę.

W grupie wilki wyją najchętniej przy ofierze, fetując sukces łowiecki lub
odpowiadając na wycie intruza. W momencie mobilizacji, przed wyruszeniem na
polowanie, lub powracając z niego do miejsca (tzw. rendezvous site) gdzie
pozostawiły szczenięta pod opieką matki lub piastuna. Pojedyncze wilki wyją by
skomunikować się z resztą grupy, by dać znać o miejscu swego pobytu, by wezwać
grupę do siebie. Wycie jest także czymś w rodzaju wentyla bezpieczeństwa dla
agresywnych instynktów podczas rui.

Podczas dobrych warunków atmosferycznych można usłyszeć wycie z odległości do
5 km., najczęściej jednak jest to dystans 2-3 km. Wilki słyszą się wzajemnie na
odległość 10 km.

Wilki najczęściej wyją wieczorem (pomiędzy godziną 20 a 24) i wcześnie rano
(około godz. 3,.4, 5), jest to uzależnione od pory roku, długości dnia i nocy
oraz fazy księżyca. Generalnie nie można mówić, że wilki wyją do księżyca.
Podczas ciemnych letnich nocy, moment wzejścia księżyca jest sygnałem do
wyruszania na polowanie i wówczas wilki wyją. W ciągu całego roku zmienia się
intensywność wycia grupowego. Najmniejsza jest ona w początkowym okresie
wychowu szczeniąt. Aby nie zdradzić położenia nory wilki nie wokalizują.
Największa intensywność wycia występuje w okresie lata i jesieni, gdy
szczenięta uczą się wyć, oraz w okresie rui (styczeń-luty)

Wycie psa dużej rasy może przypominać wycie samotnego wilka, jest ono jednak
prawie zawsze poprzedzone lub zakończone szczekaniem. Związane jest ono także z
obecnością człowieka, należy więc sprawdzić czy w pobliżu nie ma wsi lub zagród
śródleśnych.

> chce mi się wyć!!!

Ach te atawizmy. ;)

Bacha.


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl