Przepraszam za krzaczki. To powinno się lepiej czytać.

Piszę, licząc na jakieś pomysły jak mogę pomóc w takim przypadku. Co
mógłbym zrobić? Jestem synem.

Kobieta, 50 lat. Mąż nie żyje, ja (syn) studiuję w innym mieście. Mama
prawie wogóle nie utrzymuje kontaktu z ludźmi. Mieszka sama i nie ma się
nawet do kogo odezwać. Jej życie wygląda mniej więcej tak: praca, dom,
praca, dom.

Bierze leki na uspokojenie. Ostatnio się okazało, że kilka razy
przyjeżdzała do niej karetka (problemy z oddychaniem).

Wszystko zaczęło się po śmierci ojca, kilka lat temu. Początkowo
myślałem, że to żałoba i przejdzie po jakimś czasie ale te kilka lat to
zdecydowanie za długo.

Wspomina, że już nie ma po co żyć. Nikomu jest nie potrzebna. Nic nie
potrafi zrobić dobrze. Ogrom niskich opini o sobie. Mówi, np. że
obwiniam ją o śmierć ojca. (Zapewniałem, że tak nie jest. A jak to
pierwszy raz usłyszałem to myślałem, że się przesłyszałem.)

Proponowałem wizytę u psychologa ale ona nie chce. Sam z nią rozmawiam,
ale najwyraźniej nie potrafię do niej dotrzeć.

Wiem co mogłoby jej pomóc, ale do niej nie dociera, że poradzenie sobie
z sytuacją w jakiej teraz jest, jest możliwe. Tylko wymaga pracy i
zdyscyplinowania.

Zdaję sobie sprawę, że o motywację w jej stanie ciężko.

Macie jakieś pomysły?

Może potrzeba więcej informacji, a o czymś nie wspomniałem.