"Krzysztof Kosminski" <k...@a...web.de> napisal:

>> Right. Brakuje sprecyzowania o jaki strach chodzi. Zadałeś pytanie
>> "dlaczego ludzie boją się ludzi?", więc przyjąłem iż chodzi Ci o
>> strach nieuzasadniony (bo nie ma powodu, by bać się ludzi w
>> ogólnosci).
>> Dalej podtrzymuje moje twierdzenie, że ludzie boją się ludzi, bo
>boją
>> się siebie.

>nie ja...

tzn. że boisz się ludzi, a nie boisz się siebie czy że boisz się
siebie, a nie boisz ludzi? :)

>> >A jakie uzasadnienie twierdzenia Dawida ;-) ?
>>
>> a dokładniej co mam uzasadnić? :-)
>
>podejście do innych jest projekcją podejścia do siebie
>
>Nie zgadzam się z tym, Można np. być wymagajacym dla siebie a
>pobłażliwym dla innych. Odwrotnie też, ale IMO chyba rzadziej.

Spróbuję Ci pokazać dlaczego uważam, że opisane przez Ciebie podejście
się pojawia w rzeczywistości i jest wynikiem projekcji.

Na początku uważam się za człowieka i uważam, że każdy powinien robić
co do niego należy. Okazuje się jednak, że nie wszyscy robią co do
nich należy. Jak rozwiązać ten konflikt?
1. Ci inni to nie są "ludzie" - przestaję być wymagający wobec nich i
w moich wypowiedziach wyraźnie widać, że mówię o ludziach i o sobie.
2. Odpuszczam wymaganie, żeby każdy robił, co wg mnie do niego należy.
W ten sposób ani ja nie jestem "nadmiernie" wymagający wobec siebie,
ani wobec innych.

Sytuacja 1 jest typowa, wystarczy się rozejrzeć wśród znajomych,
przyjaciół czy choćby po grupie.
Sytuacja 2 jest rzadka, choć zdrowsza.

pozdrowienia,


Dawid

ICQ: 16199503