> Wniosek prawdziwy - wcale nie jest dobrze. Dlaczego? Bo siedzi we mnie
> obawa, że zostanę sam i za jakiś czas skończą się wszystkie te miłe
chwile,
> a ja zdany tylko na siebie będę siedział w bujanym foteliku i słuchając
> radia skupię wzrok na suficie, a moją głowę najdą refleksje na temat
> samotności.
> Obawa jest bardzo nieuzasadniona, bo tak jak wymieniłem w 1-4 życie moje
od
> wielu lat (żeby nie było, że tylko na wakacjach) wypełnione jest
przeróżnym
> towarzystwem, często bardzo oddanym i przyjacielskim.
>
> Co jest grane? Czy to można wytłmaczyć?
>
> Filip

To zupelnie normalne, ludzie w podeszlym wieku maja obawy przed samotnoscia
;-). No, zartuje. Nawet nie wiem ile masz lat :-). Ja nie mam takich
problemow, na balangi zadne nie chodze, bo nie lubie, najwyzej mozna spotkac
mnie w knajpie pijaca alkohol :-). Mysle, ze Twoje obawy sa uzasadnione i
zupelnie normalne. Chyba kazdy boi sie samotnosci - jedni w mniejszym
stopniu, inni w wiekszym. Ja nie moglabym zyc sama, a z drugiej strony nie
lubie tloku, a przyjaciol moge policzyc na reku gdzie mam jeden palec
(zartuje) :-). Jesli nie masz kobiety, to nie sa dziwne Twoje uczucia. Skoro
wiele ludzi Cie lubi, masz przyjaciol to nie ma czym sie przejmowac, bo jak
to sie mowi: "stara przyjazn nie rdzewieje". Sama dobrze o tym wiem, bo moi
najlepsi kumplowie sa z najmlodszego dziecinstwa (chociaz juz nie utrzymuje
z nimi zbytnio kontaktu) ;-).
Mam nadzieje, ze juz niedlugo nie beda Cie meczyc takie obawy. Zycze Ci tego
z calego serca.
Ania