Cześć,

Pomądrzę się, tzn. pozadaję pytania do odpowiedzenia Sobie, być może na
piśmie.
Być może kilka razy w pewnym odstępie czasu...

Ptaszek Filip napisał(a) w wiadomości: ...
>Powiedzcie mi, czy mój przypadek można zaliczyć do kategorii
>"niewyjaśnionych", czy to zjawisko normalne, a może mam jakąś chorobę?
>
>Sprawa wygląda tak:
>1. Mam dużo przyjaciół
>2. Mam dużo imprez, spotkań, balang, na których nie mam mowy o nudzie
>3. Wyczuwam, że jeśli nie wszyscy, to większość darzy mnie sympatią, bo
>robimy razem takie jaja, że łeb boli i palce u rąk
>4. Od wakacji CODZIENNIE gdzieś jest wyjście, wyjazd, spend
>

>Nasuwający się wniosek - jest bardzo dobrze. Ani chwili nudy, zawsze ktoś
>obok.

Pytanie czy to ten ktoś, ci ktosie, na których Ci zależy, czy pozostajesz z
nimi w dobrych relacjach wzajemnych, czy ten układ wzbogaca wszystkie
strony? (czyli jest "przepływ")
Jeśli nie, tzn. jest przepływ tylko w jedną stronę, to może trzeba zadbać o
wzajemność przepływu?

>Wniosek prawdziwy - wcale nie jest dobrze. Dlaczego? Bo siedzi we mnie
>obawa, że zostanę sam i za jakiś czas skończą się wszystkie te miłe
chwile,
>a ja zdany tylko na siebie będę siedział w bujanym foteliku i słuchając
>radia skupię wzrok na suficie, a moją głowę najdą refleksje na temat
>samotności.


Często kochamy przewidywać jakieś nieszczęście, gdy jest wspaniale. Sam to
robiłem, ale przestałem.

Czy nie chodzi tutaj o niską samoocenę? O niedawanie sobie prawa do
szczęścia, radości, trwałości związków?

>Obawa jest bardzo nieuzasadniona, bo tak jak wymieniłem w 1-4 życie moje
od
>wielu lat (żeby nie było, że tylko na wakacjach) wypełnione jest
przeróżnym
>towarzystwem, często bardzo oddanym i przyjacielskim.


Czy to jest raczej Towarzystwo czy raczej Osoby?
Czy budujesz związki z ludźmi czy tylko z grupą?



W jakiejś książce, bodajże Covey'a, ale może kogoś zupełnie innego, jest
taka metafora:

Przez całe życie wspinamy się po drabinie, szczebel po szczeblu, powoli i
wytrwale. Kiedyś jednak przychodzi chwila, gdy będąc już blisko szczytu
zauważamy, że drabina jest oparta nie o tę ścianę...

Metafora dotyczy budowania tradycyjnej kariery, ale mnie zadziwiająco
pasuje do moich własnych odkryć z "nie tą ścianą".

Jest sporo ważnych pytań, które warto sobie czasem postawić. Być może
nadszedł taki moment?...


Pozdrawiam,

TomeK