Dnia Tue, 19 May 2009 15:41:47 +0200, tren R napisał(a):

> konarem drzewa, który chyciłem i bujałem z całych sił. konar zwisał z
> drzewa, na którym lubią bawić się moje dzieci. i jak konar zdecydował
> sie niespodziewanie oderwać, musiałem przed nim uciekać.

No tak. Człowiek to marna kruszyna wobec natury. Dlatego musi ją pokonywać
umysłem, a nie siłą mięśni. Z reguły (niestety nawet bez żadnych wyjątków)
jest tak, że konar spada szybciej, niż ucieka bujający go. A wystarczyło
tylko przypomnieć sobie parę wzorków z fizyki, tych na prędkość chwilową
spadającego ciała, zanim go rozbujałeś... porównać ją z najwyższymi
własnymi życiowymi osiągami w biegu na przełaj i... potraktować konarek
zamiast "oddolnie" - "odgórnie", piłą...

Zdrowia życzę. Poważnie. Bez czczego przytulania.