Bardzo ciekawe. Wlasciwie opisales -wydaje mi sie- bardzo ciekawy
proces, ktory kieruje naszym zyciem, od pewnego czasu wlasnie
przygladam sie temu (lepiej lub gorzej), jak to dziala.

Niestety, temat jest tak szeroki, ze zaczynam bac sie cokolwiek napisac
bo wyjdzie z tego ksiazka ;-), a ja bede siedzial do 4 w nocy.

Najpierw opisales Neurotyka... jasne, istnieje ktos taki, ale ja bym
rozszerzyl to (ten neurotyzm) na nas wszystkich. Tzn. powiedzmy ...
mam problem i wzwiazku z tym wykonuje jakies "dziwne" czynnosci
w zwiazku z tym: np. uwazam sie za geniusza, wpedzam sie w masochizm itd.
To dotyczy kazdego czlowieka; oczywiscie w "mocniejszej"
formie wyraza sie to jako taki opisany przez Ciebie "neurotyzm".

Jasne. Tu ciekawostka:
Przypuscmy , ze opuscila mnie dziewczyna i przy okazji powiedziala, ze
jestem kiepski w lozku. Mnie to bardzo dotknelo. Mam problem, czuje
sie niewartosciowym mezczyzna, chce temu jakos zaradz i zaczynam
tworzyc wokolo siebie taka atmosfere jakbym byl supermenem
(moze chce sie dowartosciowac). Niestety sa tez inni supermeni
(konkurencja ;-) ), wiec tworze siec intryg zeby jednak byc "na topie".
Intrygi mnie jednak wpedzaja w "kolomyje" taka jak opisujesz:

> I stalo sie nasz N trafia do terapeuty , bo np. napada go czasem
przerazliwy
> lek , serce wali jak mlotem gdy zbudzi sie o 4 rano , pot go oblewa
itp. -
> niestety nie rozumie dlaczego ?????

I tu wlasnie ciekawostka: kazdy czlowiek trafia do terepauty (albo
zwierza sie przyjacielowi z problemu)
nie z powodu tego, ze go "dziewczyna odrzucila", ale ... ze nastapily
widoczne oznaki tego, ze mam problem i ze inni to zaczynaja zauwazac
i niekorzystnie wygladam w oczach innych!!!
Czlowiek nie chce siegac do zrodla problemu, za nic w swiecie (to bardzo
boli).
Czlowiek chce zlikwidowac zewnetrzne oznaki tego, ze "cos z nim nie tak",
zeby wejsc znowu do grona "normalnych".
Ale tego sie nie da zrobic bez "rycia" w problemie, a "neurotyk" nie chce
tego robic ... przeciez caly czas snul siec intryg, zeby oddalic sie od
problemu.

Ten schemat dotyczy kazdego z nas. Kazdy z nas ma jakies "ciernie", obawy,
niepokoje.

> Teraz konkluzja - wydaje mi sie ze zeby choroba zaczela sie rozwijac musi
> powstac
> u dziecka silne PODKOPANIE WIARY W SIEBIE.

To tez bardzo ciekawe. Wydaje mi sie, ze zrodlo tych pierwszych "zranien"
jest czesto bardzo rozne i bardzo zlozone niz tyklo podkopanie wiary
w siebie. Oczywiscie, moga byc takie "czyste" przypadki.

Jezeli powiem Ci, np. "Jestes glupi" to nie uwierzysz mi ze jeste glupi,
tylko pomyslisz, ze np. jestem na Ciebie zly.
Jezeli matka mowi dziecku "jestes glupi", to ono tez to tak odczuwa
(ze matka jest zla). Jezeli jednak matka czesto mowi "wszystko by
bylo dobrze gdyby nie ty", to dziecko - poniewaz kocha matke -
a chce zeby bylo "dobrze", a poniewaz ona sam
"stoi na jej drodze do szczescia",
wiec moze dazyc do "samounicestwienia siebie".
To tylko jeden z przykladow.

> kolejnymi
> dyktatami i duma , warto od razu przejsc do sedna i zajac sie lub
> przynajmniej polozyc duzy nacisk na uswiadomienie pacjentowi lub sobie
> samemu ( jesli autoterapia ) jakie jest nasze prawdziwe "ja" i
> co wazniejsze zaczac odbudowywac wiare w siebie ?

Wlasnie ... wcale nie jest powiedziane, ze warto (chociaz mi sie wydawalo
kiedys, ze tak). Bo "bol przejscia przez problem" jest tak duzy, ze czesto
naprawde latwiej jest siedziec w "nerwicy" i zmagac sie z nia
i jej objawiami niz stanac twarza w twarz z problemem.
Zauwazylem, ze im dluzej
w sobie trzymamy dany problem i im bardziej go "spychamy",
tym trudniej go pozniej wydobyc.

> mysle jednak ze odzyskiwanie wiary w siebie hamuje nie starch przed
> ujrzeniem siebie (nawet jak na poczatku uwazamy siebie samego za
> wspomnianego smiecia czy bekarta ) , ale starch przed calkowitym
porzuceniem
> mechanizmu jaki przez tyle lat generalnie sterowal naszym zyciem
> emocjonalnym , ta zmiana to - jakby narodziny nowego czlowiek - W bolach ,
> jak wiadomo i w starchu - co dalej ?

Jasne! Co dalej? Jest tu pewnien problemik: "porzucenie, problemu po latach"
powoduje pewnien dziwny "wglad", czlowiek nagle widzi pewien "bardziej
prawdziwy"
obraz zycia, czuje (slusznie), ze moze byc uwiklany w inne problemy.
Trudno to okreslic, to nieprzyjemne uczucie.

Po drugie, to, ze czlowiek "oczyscil sie" z duzego problemu nie znaczy, ze
umie
sobie z nim radzic, zwykle umie lepiej bo dojrzal pewne mechanizmy ale
nie zawsze. Wynika to z tego, ze na rozwiazanie problemu
naprowadzil go ktos inny niz on sam, on sam
nie umie rozwiazywac problemow, ktos inny go "uzdrowil".

> Czy zmiana taka moze dokonac sie do samego konca ?

Tak, ale jest to niezwykle trudne, ale mozliwe.

> czy nie bedzie nawrotu neurotycznych mechanizmow ? - kiedys pewien lekarz
> powiedzial mi ze nie ma gwarancji ze za miesiac nie zlamie pan nogi :)

Jak wyzej.

> -- jesli nasza prawdziwa osobowosc sie ugruntuje dajac nam poczucie
> bezpieczenstwa (wraz zcalym danym nam przez nature i zaakceptowanym
bagazem
> wad i talentow) mysle ze nic nam juz nie grozi i zycie i swiat staja
przed
> nami , a my majac za soba wiedze i doswiadczenie jestesmy wreszcie w
stanie
> rzucic ten piekny swiat sobie do stop, i wreszcie zaczac w pelni cieszyc
sie
> zyciem.

Jasne, ale to wymaga pracy.

Oprocz tego co piszesz tzn. jak dziala ten nasz "neurotyk",
interesuje mnie jeszcze, wplyw takiej "zakreconej" osoby na innych,
zwlaszcza na mnie samego (bo w sumie nie jestem "neurotykiem").
Nagle, w sumie dosc niedawno, zauwazylem, oprocz moich dawnych "ran"
i "cierni", sa jeszcze obok mnie osoby z roznymi problemami, ktore
promieniuja problemiami na mnie samego. I to jest gorsze niz swoje problemy!
Rzecz w tym,
ze ludzie tacy - walczac ze swoimi problemami - tworza pewne (nieswiadome)
intrygi i gry, w ktore delikatnie wciagaja innych i mnie, czesto powodujac,
ze nie chce sie zyc.
Ja specialnie nie winie tych ludzi, ale chcialbym umiec sie przed tym
"bronic".
Jedna z "intryg" jest np. intryga "pieknej kobiety"
(parz watek "Wplyw urody na..."),
ktora przyciaga swym wygladem
mezczyzn rownoczesnie ich odrzuca mowiac "do niczego sie nie nadajesz".
Oczywiscie nie jest to do konca "wina" kobiety, to element flirtu, ja
mowie o skrajnej postaci czegos takiego. Potem czlowiek ma niskie
poczucie wlasniej wartosci i nie wie dlaczego ... i to nie sa "problemy
z dziecinstwa".

Pozdawiam, Duch