W dniu 2010-08-20 22:04, Jula pisze:

> tak wiec twoja opinia jest co najmniej
> nie oparta na wiedzy a domniemaniach.
>

Ona jest oparta nie na domniemaniach, ale na pierwszym wrażeniu.
Człowiek krzyczy bezsilnie, robi wielkie larum z tego powodu, że jedna
Pani opuściła męża i poszła do innego Pana, przy czym różnica między
zwykłą zdradą a niezwykłą (jak w tym przypadku), jest taka, że ten Pan
jest królem. Skoro uznał siebie za proroka, to nic dziwnego, że musiał
krzyczeć także do króla - tylko wtedy byłby sprawiedliwy. Być może jego
krzyk jest wprost proporcjonalny do strachu, jaki on wyczuwa, jaki może
go spotkać, gdy król skorzysta ze swoich prerogatyw. Jednak właśnie
ostatnie słowa są moimi domniemaniami, jeśli brać je serio w stosunku do
rzeczywistego Jana Chrzciciela. Słowa te wypowiadam zwłaszcza w stosunku
do postaci, jaką widzę na ekranie. Zdaję sobie sprawę, że to twórczość i
postać stworzona. I właśnie tylko na temat tej stworzonej postaci
wypowiadałem się, mówiąc o Janie Chrzcicielu. Jan Chrzciciel krzyczy
niemiłosiernie, że Pan przyjął żonę brata, a czy nie wystarczy cierpień
tej żony, tego brata i tego króla? One same nie rozwikłają zagadki
cierpienia? Trzeba krzyczeć w niebogłosy? Straciłaś dużo słów na obronę
Jana, podparłaś się tym, że "tak Jezus powiedział", z czego wnoszę, że
jest dla Ciebie autorytetem. Jeśli się już trzymać tego, to Jezus też
powiedział, że spośród ludzi starego prawa Jan jest największy, ale
najmniejszy w Królestwie jest większy od Jana. Wdaję się w to
niepotrzebnie, zdając sobie sprawę z tego, że jedno słowo Jezusa nie
musi pokazywać prawdy o Janie. Mówimy o tym Janie, jakiego widzimy na
ekranie. W jego oczach widać obłęd. Skoro jest w więzieniu, to nie jest
na ulicy - to odnośnie Twojej argumentacji o braku mikrofonów. Będąc w
celi na dole, były małe szanse, że ludzie na górze (król i tak dalej) go
usłyszą. Chyba, że miał nadzieję, że strażnicy przekażą królowi, jak
dziwnie on się zachowuje i to wywoła w królu myśl, że przemawia przez
niego Duch Boży, a to z kolei wpłynie na króla i ten oddali żonę swego
brata razem z jej córeczką. Chociaż akurat o córkę tu nie chodziło. Od
razu nasuwają mi się myśli o księdzu Popiełuszce, gdy widzę, jak król
zabija świętego. Musiał mieć poważne poczucie winy, Najbardziej jednak -
na miejscu króla - złapałbym się za głowę, gdybym zobaczył, że
niefortunne przywiązanie się do raz danego słowa potrafi wyrządzić tyle
szkody. W filmie jest to przedstawione wyłącznie od strony pożądania,
zupełnego zniewolenia przez zmysły. Aby mieć cipkę - zrobię wszystko.
Nie wiadomo, czy było tak naprawdę. Może miał na tyle dość Jana
Chrzciciela, że prośbę córki swej kobiety uznał za dobry pretekst?

Niepotrzebnie się rozpisałem. Chodziło o pierwsze wrażenie. Także u Ojca
Pio widziałem podobne, przerażone oczy. Nie podobne - ale też
przerażone. Jeśli Jan napominał króla, bo chodziło mu o dobro mężczyzny,
którego opuściła żona i poszła do króla, to popieram. Jeśli tylko o głos
Boży, to mu współczuję. Nie wiemy, jeśli chodzi o prawdziwego Jana, a
nie filmowego, jak i w jakich okolicznościach ostał pojmany, czy mówił
cicho o tym, że nie podoba mu się zachowanie Heroda i to się rozniosło,
bo nie krył tego, co o tym myśli; czy też był taki, jak przedstawiony w
wyobrażeniach Franka Zeffirellego: krzyczący mocną tubą "Boga". Był
prawdziwym prorokiem, czy samozwańczym? Sam wymyślił sobie, że to co
czuje i myśli, to głos Boga, czy też mówił przez niego Jahwe? Jak to
odróżnić? Jak on to odróżniał? Jak my to możemy odróżnić?