Dnia Mon, 3 Feb 2014 01:02:35 +0100, Chiron napisał(a):

> Użytkownik "Ikselka" <i...@g...pl> napisał w wiadomości
> news:uw9exwshg7g2$.1r4j8n5hmxl84.dlg@40tude.net...
>> Dnia Sun, 2 Feb 2014 22:34:59 +0100, Chiron napisał(a):
>>
>>> Użytkownik "Ikselka" <i...@g...pl> napisał w wiadomości
>>> news:bg5u5onmx7lr.1qbeuw5a1d6c9.dlg@40tude.net...
>>>> Dnia Sun, 2 Feb 2014 18:13:17 +0100, Stokrotka napisał(a):
>>>>
>>>>> O psie , kocie gadamy, że umarł.
>>>>> Ale pralka, telewizor, na razie zdyhają.
>>>>> Za ile lat komputer będzie umierał?
>>>>
>>>> Nie, pies i kot _zdychają_ - wszystkie zwierzaki _zdychają_.
>>>
>>> No ale pszczelarze uważają inaczej:-)
>>
>> Pszczoły spadają. Inne zwierzęta - padają lub zdychają.
>
> Miałem wuja pszczelarza. Zawsze podkreślał, że pszczoła jako jedyne zwierzę-
> umiera, nie zdycha.

Nie wiem, co złego widzą ludzie w okresleniu "zdychać" stosowanym w
stosunku do zwierząt. Że gorzej brzmi fonetycznie niż "umierać"? - chyba
tylko o fonetykę chodzi. "Zdychać" jako bezokolicznik składa się z dwóch
części: zdych-ać. gdzie "zdych" to źródłosłów powstały jako zlepek słów
"zbyć dech", czyli "z(być)dech" jako późniejszy "zdech", a oznacza nic
innego niż stracić oddech, po prostu bardzo stary źródłosłów. Absolutnie
nie ma zabarwienia pogardliwego, nie sugeruje braku szacunku ani nic z tych
rzeczy. Może kojarzyć się źle jedynie z powodu przekleństwa "zdychać jak
pies", ale nic poza tym.
To podobna konstrukcja jak "zbyć krew", czyli "z(być)krew" jako połączenie
"z-krew", a po przegłosie "z" na "s" przed spółgłoską bezdźwięczną "k" mamy
"skrew", które stało się źródłosłowem dla "skrwawiać". Itd.

Dlatego moje ukochane najukochańsze psy - zdychają. Ale ludzie - zawsze
umierają. Bo jest różnica między śiercią zwierzecia i człowieka, dlatego
trzeba inaczej tę śmierć nazywać.

http://www.katolik.pl/czy-zwierzeta-maja-dusze-,1784
,416,cz.html
"(...)A zatem, jeżeli dusza w sensie ogólnym to pierwiastek życiowy, to w
takim razie duszę posiada wszystko to, co żyje, a więc zwierzęta też. Ale
między duszą zwierzęcą i duszą ludzką zachodzi kolosalna różnica, jak
między niebem i ziemią. Dusza zwierzęca - to dusza zmysłowa (sensytywna),
która organizuje ciało, posiada czucie, poznaje otaczający świat, wprawia
ciało w ruch i posiada zmysły. W przeciwieństwie do duszy ludzkiej, która
jest nieśmiertelna, dusza zwierzęca ginie bezpowrotnie, gdy zwierzę umiera.
A zatem w niebie nie będzie żadnych zwierząt. Niektórzy może powiedzą:
szkoda! Człowiek dzięki duszy duchowej i rozumnej potrafi rozumować,
poznawać nawet abstrakcyjne prawdy, tworzyć systemy filozoficzne, planować,
przewidywać, a zwierzę tego nie potrafi.

Dusza ludzka pozwala człowiekowi prowadzić ciągły dialog z Bogiem, poznawać
Go przez wiarę, przyjaźnić się z Nim, postępować w sposób wolny i świadomy,
posiadać uczucie wdzięczności, poczucie odpowiedzialności, poczucie
obowiązku. A tego zwierzęta również nie potrafią. Zwierząt, choć ich dusze
giną z chwilą śmierci, nie wolno przeceniać ani niedoceniać. Należy stawiać
je na właściwym dla nich miejscu, a więc tam, gdzie im się należy zgodnie z
wolą Stwórcy i ich wewnętrzną naturą, bez okrutnego zabijania, dręczenia,
ani też bez przesadnej egzaltacji czy niesłusznego uwielbiania i stawiania
wyżej niż człowieka.(...)"

Dla pełnego obrazu polecam całość, jest tam bardzo dobrze wyjaśniony cały
szereg problemów odnośnie relacji zwierzę-człowiek w ujęciu oczywiście
katolickim, ale i ogólnoludzkim też. Naprawdę warto przeczytać.


--
XL
"Świat Amerykanina jest tak wielki jak jego gazeta. " A. Einstein