w poprzednim art. <3...@n...onet.pl>,
szanowny kol. z...@p...onet.pl pisze, ze:
<...>
>
> Powiedz wiec, jakie sa te "niemile uczcia" i dlaczego przeszkadzaja?

ok. Na poczatku jest opor. Wbrew woli bo jednoznacznie chce - ale opor.
Udaje sie go jednak pokonac, czy raczej w pewnym momencie zaczynam sie
bronic, jakby uwalniam sily i wygrywam. Jednak pozostaje, no dobra,
towarzyszy jedynie, niemile uczucie ze nie tak powinno to byc.
Np. wywalczam podwyzke a potem zal mi szefa ze go tak wyruchalem
To jest irracjonalne, i w sumie niezdrowe, no nie?
Na inny przyklad: potrafie komus dokopac tak ze odechciewa mu sie
brzydkiego pogrywania, ale robie to stanowaczo za pozno.
jakby tak bardziej obrazowo - spokojnie przyjmuje ilestam kopniec w
brzuch po czym urywam te kopiaca noge. No chyba nie tak powinny wygladac
te normalne konfliktowe relacje...
W sumie nie jest to az tak dla mnie w tej chiwli istotne, ale globalnie
to zmaganie sie znaczaco moze rzutowac na zycie. Pomyslalem sobie ze
gdyby tak umiec dawkowac te agresje... no ale przeszkadaja te uczucia,
opor i niepewnosc wlasnej racji. eh, to pewnie jakies postdepresyjne
smieci


--
Marsel