m <m...@N...gazeta.pl> napisał(a):

> sama nie wiem, czego poszukuję...
> czegoś, co z ludzkiego punktu widzenia (psychologia?) pozwoli mi się
> podźwignąć po stracie...może właśnie wiedza o tych "etapach"przechodzenia
> przez ten ból jakoś mi to ułatwi...

To może poszukaj pamiętników osób, które same przeżywały żałobę. Ostatnio
pojawiło się parę takich książek, ale niestety nie mam przy sobie namiarów na
autorów. Ale w takiej sytuacji dobrze czytać kogoś, kto sam przez to
przeszedł, bo on to najlepiej rozumie :). Nauka spłyca, definije,
klasyfikuje - a tu nie o to chodzi, chodzi o to by samemu to przeżyć,
przeboleć...

> wiara /jak ktoś pisał w poprzednim poście - powinna wszystko rozwiązać, ale
> póki nie przerobisz tego na sobie...nie mów tak lekko /oczywiście to jedno -

> ale nasza ludzka słabość to drugie...myślałam, że znając typowe (?) reakcje
> na utratę najbliższych jakoś będę wiedzieć jak się "pozbierać"...

Przede wszystkim pozwól sobie na tą słabość, masz prawo do płaczu i
przeżywania smutnych emocji. Dobrze, że ujmujesz "typowe" w znaku zapytania,
bo każda żałoba jest inna. Można jakieś ogólne tendecje wyznaczać, ale każdy
tak naprawdę własną drogę wybiera.
Na początku jest ciężko, z czasem ten smutek i rozpacz łagodnieje. To
niestety będzie wracać, przy okazji świąt, rocznic - i warto się na to
przygotować. By wiedzieć, że będzie trudniej. Ale stopniowo, z czasem -
odnajdziesz spokój i ukojenie. Miejsce na bliską Ci osobę zawsze będzie w
Twoim sercu, pielęgnuj to w sobie i nawet rozmawiaj z Tą osobą jak tego
potrzubujesz.

> co to znaczy "reorientacja"?
> przestawienie życia na nowe tory w związku z nową sytuacją?

Można tak powiedzieć :). To akceptacja straty drugiej osoby (nie zapomnienie,
ale świadomość że teraz nie może być przy Tobie fizycznie) i jest to również
chęć inwestowania w nowe relacje między ludźmi. To tak jakby zaczęcie nowego
życia bez utraconej osoby, ale z myślą o niej.

Pozdrawim serdecznie, Madzia

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/