Kaska pisze:
.
> Jestem w koszmarnej rozterce. Wiem, chyba trzeba sprobowac, ale czy to ma
> wiekszy sens. Czy bycie razem we trojke, pomoze znormalizowac te nasze
> "chore' uklady. Licze na to, ale i boje sie, ze zamieszam tym w glowie
> coreczce. Przyzwyczaila sie juz do zycia tam, bez niego na codzien,. A jesli
> nam sie nie uda, a ona juz przyzwyczai sie do codziennosci z nim, ....nie
> bede miala sumienia jej tego odbierac....Boze, mecze sie z tymi myslami
> tak dlugo...placze wciaz, czuje sie bezradna. Nie chce popelnic kolejnego
> bledu, skrzywdzic dziecko.... Z jednej strony chce sprobowac, pragne
> odbudowac to co jest wlasciwie w gruzach, on tez tego chce, chcemy tego dla
> coreczki, zeby miala nas razem...
> Czy warto probowac.../?....

W żadnym wypadku. Raczej ni stad ni zowąd się nie pokochacie, więc moze
być coraz gorzej. Dziecku nie jest potrzebna koniecznie pełna rodzina
tylko rodzina szczęsliwa. Prawdziwie szczęśliwa. A tutaj IMHO na taką
się nie zanosi. Córka do ciagłej obecności ojca nie jest przyzwyczajona,
więc "szoku rozstaniowego" nie będzie. Daj sobie, jej i byłemu szansę na
normalne życie. Osobno. A może za jakiś czas razem z kimś innym.
Niekoniecznie biologicznym, ale kochającym Was obie.
A ojcu zostaw możliwość widzeń bez ograniczeń. I powiedz jasno, że
powrót na stare śmieci Cię nie interesuje. Chociaż kiedy czytam to, co
napisałaś mam wrażenie, że tak naprawdę to decyzja juz podjęta i to
wcale nie przez Ciebie. A szkoda.

L.