SAMOTNA LZA


Wczoraj stracilam najwierniejszego, kochanego przyjaciela.
Moja najdrozsza suczke Boulie. Rak sutki. Rak rozwijajacy sie w
tempie oszalamiajacym. Jeszcze we wrzesniu byla z nami w Polsce; a
dzisiaj juz wszystkiego koniec.

Czternascie lat z nami od malego szczeniacka. Pamietam
wszystkie jej figle, jakie platala. Kiedy popuszczala siusiu z
radosci, kiedy przyszedl ktos z przyjaciol, albo przychodzila z
butem w pyszczku , butem jako zastaw, bo puszczala go tylko jak
dostala ciasteczko. Pamietam wszystkie wspolne wakacje.
Podrozowala z nami po calej Europie. Mowilismy zawsze, ze to
Boulie wybiera nasze wczasy, nie wszedzie akceptowano obecnosc
psow. Pamietam jak robila koleczko, dawala lapki na zmiane,
kichala na prosbe o cos slodkiego. Byla lakomczuchem,
rozpieszczanym przez nas i holubionym. Nieszczesliwa byla, gdy
zostawala sama. Nienawidzila tego i buntowala sie przeciwko temu
jak mogla. Spala z nami, bywala w restauracji. Nierozlaczny pies.

Rak raz sie ulokowawszy robil spustoszenia. Zaatakowal cale
podbrzusze i obie tylne nogi. Ja slyszac werdykt weterynarki, ze
nic juz z tego nie bedzie zdobylam sie juz dwa tygodnie przed tym
na desperacka decyzje eutanazji. Wyszlam na Cruelle Demon, ktora
chce uspic psa zanim nie jest jeszcze umierajacy. Dorotka
podsumowala, ze nie ja z moim depresyjnym stosunkiem do smierci
bede decydowac o uspieniu Boulie. Racja. Boulie jeszcze je, merda
swoim obcietym ogonkiem, okazuje, choc slabo, ale radosc z zycia.

Przekonano mnie, a raczej dalam za wygrana i jeszcze dwa
tygodnie patrzylam jak stan Boulie degraduje sie, pogarsza. Mowi
sie, ze pies zyje siedem razy szybciej, tak i tutaj choroba
postepowala z minuty na minute. Mamy w domu dwa pietra, a jej
bardzo ciezko schodzilo i wchodzilo sie po schodach. Widzialam jak
cierpi. Pogarszal sie jej stan, pogarszal sie i moj. Bardzo mnie
oslabily te ostatnie dwa tygodnie.

W sobote mielismy rendez-vous u weterynarza. Wyslalam
Andrzeja samego, aby podjal decyzje lacznie z lekarzem sam.
Dorotka i ja pozegnalysmy sie z Boulie. Podziekowalysmy jej za te
wszystkie wspaniale lata, ktore nam dala. Uspokajalysmy ja, ze
teraz bedzie tylko dobrze spala, ze nic wiecej nie bedzie ja
bolalo. Zrozumiala. Popiskiwala jedynie cichutko.

Mowilam do niej i nie plakalam. Blokada. Cierpka, gorzka gula
w gardle, ogromny ciezar w piersiach, a z oczu potoczyly sie
jedynie jedna, jedyna samotna lza. Symbol najszczerszego
cierpienia. Moje pozegnanie z Boulie. Samotna lza. Niech nie wysycha. Niech
tak zostanie.


Magdalena Nawrocka
www.geocities.com/magdanawrocka



--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia