Do wzmocnienia ochrony czci obligują już same przepisy Konstytucji RP z 1997 r. Warto
zwrócić uwagę na jej art. 30, zgodnie z którym przyrodzona i niezbywalna godność
człowieka stanowi źródło wolności oraz praw człowieka i obywatela. Jest ona
nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona są obowiązkiem władz publicznych. Co
więcej, art. 47 Konstytucji stanowi, że każdy ma prawo do ochrony prawnej życia
prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia, a także do decydowania o swoim życiu
osobistym.
 

Pierwszym z omawianych tu karnoprawnych środków ochrony czci jest przepis art. 212
K.k., zgodnie z którym "kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną
lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub
właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania
potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie,
karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku". Wyższa sankcja (grzywna, kara
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2) spotka natomiast sprawcę,
który przestępstwo tego rodzaju popełnił za pomocą środków masowego komunikowania,
takich jak prasa, radio, telewizja, publikacje książkowe, nagrania elektroniczne i
internetowa sieć informatyczna (art. 212 § 2 K.k.).
 
W obu przypadkach (tj. pomówienia publicznego jak i niepublicznego) jest też możliwe
orzeczenie nawiązki (w maksymalnej wysokości dziesięciokrotnego najniższego
miesięcznego wynagrodzenia w czasie orzekania pierwszej instancji - swojego rodzaju
pieniężna kara) na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel
społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.