Syndrom bezdomnego - polega na tym, że taki bezdomny stricte, czy
też sensu-largo (osoba prawie bezdomna, na granicy bezdomności)
tworzy sobie otoczkę poprzez opowieści jakie to w przeszłości
miała znajomości, ile to zdobyła, kogo spotkała, jak wiele
osiągnęła, jak była wspaniała... Wszystko, dobre o czym mówi
odnosi do przeszłosci wręcz doskonałej - często fakty z
przeszłości i same wyobrażenia tak się zacierają, ze taka osoba
nie rozróżnia już tego co wyprodukował jej mózg, a co na prawdę
było.

Dlaczego to się dzieje? Dlaczego ci ludzie zajmują się
rozpamiętywaniem, tworzeniem przeszłości, a nie robią nic, aby
zmienić swoją teraźniejszość?

Dlaczego ci ludzie mają tylko pretensje do całego świata a NIGDY
do siebie, dlaczego zawsze przyjmują postawę
windykacyjno-roszczeniową (MNIE SIE NALEZY) - dlaczeg w zasadzie
nigdy, nie mają ochoty zrobić czegokolwiek dla innej
osoby(egoizm).

Co to za mechanizm?