artykul "prawda w milosci"

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 1

1. Data: 2000-12-24 12:05:51

Temat: artykul "prawda w milosci"
Od: "Marek" <m...@p...wp.pl> szukaj wiadomości tego autora

W Charakterach nr 1/2001 ukazal sie artykul "Prawda w milosci" (str. 11).
Po przeczytaniu zrobilo mi sie tak "jakos smutno"... Niby wszystko jest ok,
a chcialoby sie by prawda byla prawda...
Czy mozna nazwac ten artykul kontrowersyjnym? Sadze, ze tak.
Bardzo ciekaw jestem zdan na temat tego artykulu Osob, ktore go
przeczytaly...
Przesylam wszystkim grupowiczom i wszystkim czytajacym grupe zyczenia
Wesolych Swiat
Marek

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

Zobacz także

1. Data: 2000-12-28 22:49:05

Temat: Re: artykul "prawda w milosci"
Od: "Verne" <v...@p...onet.pl> szukaj wiadomości tego autora

Witam!
Dzisiaj przeczytalem artykul, o ktorym piszesz. Masz chyba racje. Mozna
nazwac go kontrowerysjnym (jezeli jest to zbyt mocne okreslenie to na pewno
jest to artykul dajacy sporo do myslenia). Zastanawialem sie juz nad tematem
szczerosci i prawdy w bliskich zwiazkach.
Do jakich wnioskow doszedlem? Otoz prawda jest (potwierdzilo sie to na mojej
osobie), ze szczerosc w bliskim zwiazku czesto jest (nie mowie, ze jest to
regula) zrodlem cierpienia. Zgadzam sie z autorka artrykulu, ze istnieje
prawda w dwojakim wydaniu tzn. prawda faktograficzna i emocjonalna. Nie
rozpaczalbym jednak nad "smutnum" przeslaniem artykulu, ktory w podtekscie
przekazuje stwierdzenie, ze prawda jest niejako "wymiennie traktowana z
klamstwem" (ja to tak odbieram). Nie chce zanudzac opowiesciami ze swojego
zycia, ale przytocze przyklad, gdzie bliska mi osoba odrzucila mnie tylko
dlatego, ze w odpowiedzi na zaproszenie dotyczace spotkanie w gronie
przyjaciol odpowiedzialem szczerze "nie mam ochoty"; powod byl dla
wszystkich oczywisty i zrozumialy i wynikal z mojego kiepskiego stanu
zdrowia. Teraz, po przestudiowaniu tego artykulu wiem, ze prawdopodobnie byl
to moj blad. Powinienem chyba odpowiedziec "prawda emocjonalna" poniewaz
zwiazek na tym sie opieral. To, ze przyznaje sie do jakichs bledow nie
oznacza, ze przeszedlem do tego na porzadku dziennym.
Do tej pory uwazalem, ze w bliskich zwiazkach (opartych na milosci) nalezy
mowic prawde. Teraz wiem, ze prawde te nalezy bezwzglednie podzielic na dwie
ww. Kiedy ktora prawda sie posluzyc zalezy chyba od stopnia zazylosci i
sytuacji.
Byc moze po jakims czasie dojde do innych wnioskow. Jedno wiem: trzeba dazyc
do szczescia drugiej osoby, aby czula sie dowartosciowana i zadowolona. Ta
osoba oczekuje, ze ta/ten drugi bedzie mial to na uwadze.

Pozwol, ze zadam Ci pytanie: Czy uwazasz, ze druga najblizsza Ci osoba
zawsze bedzie Ciebie traktowac bardzo powaznie (to co mowisz i robisz) i
bedzie Cie darzyc bezgraniczna ufnoscia (ale taka na 100%)? Jezeli
odpowiesz, ze tak, to ja jestem zdania, ze albo w Ciebie slepo wierzy albo Z
WIELKIM ZROZUMIENIEM przyjmuje to, co mowisz jako prawda, bez wzgledu na to
czy to prawda faktograficzna czy emocjonalna. Poniewaz ani jedno ani drugie
nie wydaje mi sie realne w 100% pozwole sobie na stwierdzenie, ze nie
pozostaje nic innego jak wyrazanie milosci w sposob przedstawiony w
artykule.

Z mila checia sam dowiedzialbym sie jak inni to rozumieja, podchodza do tego
tematu, a takze co proponuja. Dziekuje, ze poruszyles ten temat.

Przesylam pozdrowienia.

Verne