witam,
podejrzewam, ze ten watek byl tutaj eksploatowany do bolu, mimo to chcialabym
dodac cos od siebie :) jako iz medycyna byla niegdys moja wielka pasja,
dowiedzialam sie na jednym z wykladow, ze orientacja seksualna ksztaltuje sie
u dziecka w ostatnich tygodniach ciazy, a terapie "antyhomoseksualne" sa
jedynie swoistym praniem mozgu, jest to wtlaczanie czlowieka w obca dla niego
skore. nie wiem ile w tej teorii jest prawdy, nie poznalismy jeszcze na tyle
człowieka zeby stwierdzic to jednoznacznie, jednak ta (najbardziej
prawdopodobna) teoria ma jednak mala luke - wynika z niej, ze homoseksualizm
nie ma nic wspólnego z rozwojem emocjonalnym, co sprobuje zaraz rozwinac..

wrocmy jednak do momentu, kiedy to pewne czynniki ksztaltuja tak zwana plec
mozgu. mamy plod, ktory juz w tym momencie wie, ze bedzie nie takiej
orientacji jakiej chcieliby rodzice. i chcialabym dodac, ze to nie jest cos
normalnego, bo to jest defekt taki sam jak w przypadku roznych chorob.
dlaczego homoseksualizm nie jest traktowany jako choroba? gdyby uznac to za
chorobe to nie byloby problemu z tolerancja ludzi, no bo gdy widzisz na ulicy
dziecko z zespolem Downa no to wiesz, ze to nie jest normalne, ale jest to
choroba i należy to traktowac jako chorobę a wiec nie odrzucac takiego
osobnika bo to nie jego wina, że jest jaki jest.

niektorzy zwolennicy twierdza, ze orientacja seksualna to kwestia trudnego
dziecinstwa, otoczenia, jakis tam problemow seksualnych. owszem ale to nie sa
prawdziwi homoseksualisci, tylko ludzie, ktorzy by chcieli nimi byc albo
uwazaja ze nimi sa ale w rzeczywistosci poza psycha wszystko z nimi ok. w moim
liceum panowala swoista MODA na homoseksualizm, niektorzy zaczynali szkole
jako normalni a wychodzili z kolega u boku. bo "wreszcie poczuli kim sa naprawde"

jak dla mnie to homoseksualistom nalezy wspolczuc i zgadzam sie z Kims_tam, ze
nie powinno sie ich wywyzszac i takie tam bo to są pod wzgledem umysłowym
emocjonalnym i spolecznym tacy sami ludzie jak my, a wsrod nas są przeciez
chorzy ludzie. no i nie powinni być bohaterami za to, ze sie nie wstydza czy
ze maja odwage powiedzieć "jestem gejem/lesbijka" no bo co to kogo obchodzi? z
poza tym co w tym takiego wstydliwego, ktos chory na mukowiscydoze też może
powiedziec "jestem chory na mukowiscydoze", no trudno jedni rodza sie zdrowi
inni chorzy ale nikt ich nie wywyzsza z powodu ich choroby i nie sa bohaterami
bo radza sobie z choroba, więc czemu homo maja być takimi bohaterami?

nie bede poruszac sprawy slubow i adopcji, bo ten post przeroslby wszelkie
dozwolone rozmiary, ale nie moge sobie darowac ostatniego watku -
rownouprawnienia. geje i lesbijki chodza po miescie, blokuja ulice i krzycza,
ze chca byc traktowani tak samo jak inni. przepraszam bardzo, czy ja krzycze i
sila domagam sie akceptacji? oni sami powoduja to, ze traktuje sie ich
inaczej. tj. niepelnosprawni, ktorzy chca byc traktowani jak reszta
spoleczensta a domagaja sie specjalnych schodow/kladek w roznych miejscach.
nie ma osobnych schodow dla blondynek, dla wysokich_brunetow ani dla
chlopcow_ktorzy_interesuja_sie_samolotami. i dlatego tak jak niepelnosprawni
zawsze beda traktowani inaczej [inaczej nie znaczy gorzej, moze za to znaczyc
lepiej, ja tez bym chciala zeby kazdy sie mna przejmowal i budujac biblioteke
bral pod uwage to, czy bedzie mi sie wygodnie wchodzilo] tak homoseksualisci
powinni w inny sposob traktowac swoja "odmiennosc" bo jak narazie to srednio
im wychodzi

dziekuje za wysluchanie :)
radykalna justi

ps. to chyba moj najdluzszy post w zyciu :) kto dotrze do konca moze sie do
mnie zglosic, stawiam piwo ;P

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/